در ﺗﻤﺎم آن ﻣـﺪت ﻧﮕـﺎه دﺧﺘـﺮ ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ از ﺻـﻮرت ﻓﺮﻫـﺎد ﺑﺮداﺷﺘﻪ نمی شد . وﻗﺘﯽ فضای خانه را ﺳﮑﻮت کامل فرا ﮔﺮﻓـﺖ، ﻓﺮﻫـﺎد ﺑه ﺨﻮد آﻣﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ که او ﻫـﻢ نمی تواند از ﭼﻬـﺮۀ زﯾﺒـﺎی دﺧﺘـﺮك ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارد. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﺧﺸـﻤﻨﺎك ﻧـﺮﮔﺲ آن ها را از ﺟـﺎ ﭘﺮاﻧـﺪ ﮐـﻪ ﻓﺮﯾﺎد می زد: " ذﻟﯿﻞ ﺷﺪه ها دارین اون زیر چیکار می کنین؟ "
دﺧﺘﺮﻫـﺎ ﺑـه ﺳـﺮﻋﺖ ﻟﺤـﺎف را ﻋﻘـﺐ زدﻧـﺪ و از زﯾـﺮ ﮐﺮﺳـﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ از ﮔﺮﻣﺎی دﻟﭽﺴﺐ زﯾﺮ ﮐﺮﺳﯽ و ﻧﮕـﺎه دﺧﺘﺮك مسحور ﺷﺪه ﺑﻮد از جایش ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد. ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻧـﺮﮔﺲ دﺧﺘﺮﻫــﺎ روﺳــﺮی ﻫﺎﯾﺸــﺎن را ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﮐﺮدﻧــﺪ . آن ﻮﻗــﺖ ﻧــﺮﮔﺲ او را ﺻﺪا زد ﮐﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪه و ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻓﺮﻫــﺎد به زﺣﻤــﺖ از زﯾــﺮ ﮐﺮﺳــﯽ ﺑﯿــﺮون آﻣــﺪ. ﺻــﻮرﺗﺶ از ﺣﺮارت آﺗﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻢ، ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ او را ﮐﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد به دستش داد و ﮔﻔﺖ که می ﺘﻮاﻧﺪ در اتاق ﻣﺠﺎور ﺑﺨﻮاﺑﺪ . وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻫﺎد از اتاق ﺑﯿــﺮون می رفت از زﯾــﺮ ﭼﺸــﻢ به طرف دﺧﺘــﺮ ﭼﺸــﻢ ﺳــﯿﺎه ﻧﮕــﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ دﺧﺘﺮك از ﺗﺮس ﻣﺎدرش اصلاً ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد . در اتاق ﻣﺠـﺎور رﺧﺘﺨـﻮاب ﻣﺤﺴـﻦ و زﻧـﺶ درﻫــﻢ رﯾﺨﺘـﻪ ﺑـﺮ ﺟـﺎ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑــﻮد . ﻓﺮﻫﺎد روی ﺗﺸﮏ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺗﺤﻤﻞ ﺳـﺮﻣﺎی اتاقک و ﮔﺮﻣـﺎی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ زﯾﺮ ﮐﺮﺳﯽ اﺣﺴﺎس رﺧﻮت ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻫﯿﺠـﺎن و اﺿﻄﺮاب اﯾﻦ واﻗﻌﻪ او را از ﭘﺎ درآورده ﺑﻮد. ﺑﻌــﺪ از ﯾــﮏ ﻋﻤــﺮ زﻧــﺪﮔﯽ آرام و بدون دردﺳــﺮ ﻫﺮﮔــﺰ به ذهنش هم خطور نکرده بود که ممکن است به ﭼﻨـﯿﻦ وضع پرآﺷـﻮﺑﯽ ﮐﺸـﯿﺪه ﺷـﻮد . ﺗﻠﻔـﻦ همراهش را ﺑﯿـﺮون آورد. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾـﮏ ﭼﻬـﺎر ﺻـﺒﺢ ﺑـﻮد . ﭼه ﻘـﺪر دﻟـﺶ می ﺨﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ اﻓﺸــﯿﻦ ﺗﻠﻔــﻦ ﮐﻨــﺪ! اﺣﺘﯿــﺎج داﺷــﺖ ﺑــﺎ ﮐﺴــﯽ ﺣــﺮف ﺑﺰﻧــﺪ وﻟـــﯽ می دانست ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺗﺮﮐﯿــﻪ ﻧﺮﺳــﯿﺪه است اﯾــﻦ ﮐــﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧــﻪ ﻧﯿﺴــﺖ. در ﺟﺎﯾﺶ دراز ﮐﺸﯿﺪ و چشمانش را به سقف دوخت . ﻫﻨﻮز ﻫﻮا روﺷﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای در ﺣﯿﺎط او را از ﺟﺎ ﭘﺮاﻧﺪ .وﺣﺸﺖ زده یک ﻟﺤﻈﻪ به فکر افتاد که ﺧﻮدش را ﻣﺨﻔـﯽ ﮐﻨـﺪ. ﻓﮑـﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ژاﻧﺪارم ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ باشند. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺻـﺪای ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ را ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی اﯾﻮان ﺑﺎﻻ می آمد ﺷﻨﯿﺪ از ﺟﺎ تکان نخورد.
ﺣﺴﻦ آﻗﺎ با لحن خسته ای ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸـﻮازش رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﮔﻔﺖ :"ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ اﯾﻦ آش را آﻗﺎ ﺟﻠﯿﻞ ﺑـﺮای ﻣـﺎ ﭘﺨﺘـﻪ اﺳـﺖ! آﺧـﺮ دﯾﺸﺐ ﺳﺮ ﭘﻮل ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮﻣﺎن ﺷـﺪه ﺑـﻮد و وﻗﺘـﯽ ﮔﻔـﺘﻢ ﺟـﺎ ﻧـﺪارم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺐ را این جا ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﻟﺐ شد."
ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﻮل ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ ﺟـﻮاب داد:" دﻟﻮاﭘﺲ ﻧﺒﺎش، صحبتی از ﭘﻮل نشد.اﯾﻦ بیچاره ﻫﺎ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ و ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم و ﺧﻮﯾﺶ آﻗﺎ ﺟﻠﯿلند و ﻗﺮار ﺑﻮده ﻓﺮدا ﺑﻪ اروﻣﯿﻪ برگردند."
ﻧﺮﮔﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ: "ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟"
ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻬﺰاء ﺧﻨﺪﯾﺪ: " ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، او آدم ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ . ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﻨﺎر می آید. فقط اﯾﻦ دو تا ژاﻧﺪارم ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﺗﻬﺮان آﻣﺪه اﻧﺪ ﺷـﻠﻮﻏﺶ ﻣـﯽ ﮐﻨﻨـﺪ. ﮐﻤـﯽ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ از ﺧﻮدﻣﺎن می شوند. و دﯾﮕﺮ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ."
ﺻﺪای ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اتاق ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮥ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺖ. ﻓﺮﻫﺎد از ﺳﺮ و ﺻﺪای ﺷﺴﺘه شدن ظرف ها از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ. آﻓﺘـــﺎب ﻗﺸــــﻨﮕﯽ ﺗﻤــــﺎم اتاق را ﭘــــﺮ ﮐــــﺮده و ﮔﺮﻣــــﺎی آن ﻟﺬت ﺑﺨﺶ بود . ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺧﻮاب راﺣﺖ و ﻃﻮﻻﻧﯽ اﺣﺴﺎس می کرد ﺳﺮ ﺣﺎل آﻣﺪه اﺳﺖ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در آﺋﯿﻨﮥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ روی دﯾﻮار ﻣﻘﺎﺑﻞ آوﯾﺰان ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدش اﻓﺘﺎد، ﺟﺎ ﺧـﻮرد. دو روز ﺑــﻮد رﯾﺸــﺶ را ﻧﺘﺮاﺷــﯿﺪه و ﺣﻤـﺎم ﻧﺮﻓﺘــﻪ ﺑــﻮد. قطعاً در آن ﺧﺎﻧﮥ دﻫﺎﺗﯽ هم جایی ﺑﺮای ﺣﻤﺎم ﮐـﺮدن وﺟـﻮد نداشت. ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط در اتاق را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺣﺴﻦ آﻗﺎ روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎی اﯾﻮان ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺳـﯿﮕﺎر می کشید. ﺑـﺎ دﯾـﺪن او به طرفش ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﻓﺮﻫﺎد ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﺟـﻮاﺑﺶ را ﺑـﺎ ﮔﺮﻣـﯽ داد: "ﭘﺴــﺮﺟﺎن، دﯾﺸــﺐ ﺧﯿﻠــﯽ ﺷــﺎﻧﺲ آوردی، همسفرهای تو را اﻣــﺮوز ﺻــﺒﺢ ﺑــﺎ ﭘﺮوﻧــﺪه ای ﮐــﻪ ﺑﺮاﯾﺸــﺎن درﺳــﺖ ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ ﺑــﻪ دادﺳﺮای اروﻣﯿﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﮐﺎرﺷﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده، اﻣﯿـﺪوارم ﭘﺎی ﻣﺮا وﺳﻂ ﻧﮑﺸﻨﺪ ﮐﻪ دردﺳﺮ ﺑﺰرﮔﯽ درﺳﺖ می شود."
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻨﺎر او روی ﭘﻠﻪ نشست و ﭘﺮﺳﯿﺪ: "از آﻗﺎ ﺟﻠﯿﻞ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﭼﺮا دﯾﺸﺐ ﻏﯿﺒﺶ زد؟" ﺣﺴﻦ آﻗـﺎ ﺳـﯿﻨﻪ اش را ﺻـﺎف ﮐـﺮد و دود ﺳـﯿﮕﺎر را ﺑﯿـﺮون داد و ﮔﻔﺖ: "ﺗﻮ به این ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش . ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺻـﺒﺮ ﮐـﻦ . ﻫـﻮا ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ راه میفتی . ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد این جا ﺑﻤـﺎﻧﯽ! اﮔـﺮ ﮐﺴـﯽ ﺗـﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ هم ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ."
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: " می توانم رﯾﺸﻢ را ﺑﺰﻧﻢ؟"
ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ به او انداخت و گفت: " ﻧـﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴـﺖ. همین طوری ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ. ﺧﯿﻠـﯽ ﺗـﺮ و ﺗﻤﯿــﺰ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ . اﻣﺮوز اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﮐـﻦ ﭼـﻮن ﺷـﺐ ﺳﺨﺘﯽ در ﭘﯿﺶ داری!"
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ اتاقش ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﭼﻨـﺪ دﻗﯿﻘـﮥ ﺑﻌـﺪ ﻧـﺮﮔﺲ ﺧـﺎﻧﻢ ﺳﯿﻨﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﮥ او را آورد . ﻓﺮﻫﺎد انگار که ﺑﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑـﺎر او را ﻣــﯽ ﺑﯿﻨــﺪ ﺑــﻪ چهره اش ﺧﯿــﺮه ﺷــﺪ. او به نظرش زن زﯾﺒــﺎﺋﯽ آﻣــﺪ. ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﺒـﻮد . از او ﺗﺸـﮑﺮ ﮐـﺮد و ﺑـﺎ اﺷـﺘﻬﺎی زﯾـﺎد ﻣﺸـﻐﻮل ﺧـﻮردن ﺷـﺪ . از ﭘﻨﺠـﺮۀ اتاق، ﺑـﺎغ ﻣﯿـﻮۀ ﭘﺸـﺖ ﺧﺎﻧـﻪ دﯾــﺪه می شد . آﻓﺘﺎب درﺧﺸـﺎﻧﯽ به روی درﺧﺘـﺎن می تابید و ﮔﺮﻣـﺎی ﻫـﻮا ﺑـﺎ ﺳﺮﻣﺎی ﺷﺐ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴـﻪ ﻧﺒـﻮد . ﺧﯿﻠـﯽ دﻟـﺶ می خواست از اتاق ﺑﯿﺮون ﺑﺮود و ﮐﻤﯽ ﻫﻮا ﺑﺨﻮرد اﻣﺎ می دانست ﮐﻪ ﺣﻖ این کار را ﻧﺪارد و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮدش و ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ را ﺑﻪ ﺧﻄـﺮﺑﯿﻧﺪازد. ساعت های روز ﺑﻪ ﮐﻨﺪی ﻣﯽ گذشتند و ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر او از آﻗـﺎ ﺟﻠﯿــﻞ ﺧﺒــﺮی نبود . ﯾﮑـﯽ دو ﺑــﺎر دﺧﺘــﺮ ﺟــﻮان از ﺟﻠــﻮی ﭘﻨﺠﺮۀ اتاق او رد ﺷﺪ . ﮐﺎﻣﻼً واﺿﺢ ﺑـﻮد ﮐـﻪ می خواهد ﺑﺒﯿﻨـﺪ او ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . وﻟﯽ ﻓﺮﻫﺎد ﺟﺮأت ﻧﮑﺮد ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺰدﯾﮏ شود.
از آﺷــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳــﺮ و ﺻــﺪای زن ها را ﻣــﯽ ﺷــﻨﯿﺪ ﮐــﻪ ﻣﺸــﻐﻮل ﺗﻬﯿﮥ ﻏﺬا هستند. یک بار ﮐﺴﯽ در زد و ﻓﺮﻫﺎد در حالی که ﺧﻮدش را ﮐﻨﺎر ﭘﺮده ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد، در ورودی را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻢ در را ﺑﺎز ﮐﺮد و همان جا ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف زد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در را ﺑﺴﺖ و ﮐﻠﻮن آن را اﻧﺪاﺧﺖ. ﻓﺮﻫﺎد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ و در ﺟـﺎﯾﺶ دراز ﮐﺸـﯿﺪ و به فکر ﻓﺮو رﻓﺖ. ﺑﺎ وﺟـﻮد این که از اﻓﺸـﯿﻦ ﻗـﻮل ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺗـﺎ ﺟـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ممکن اﺴﺖ دﯾﺮﺗﺮ ﺧﺒـﺮ ﺣﺮﮐـﺖ او را به مادرش ﺑﺪﻫـﺪ وﻟـﯽ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﻧﮕﺮان بود.
ﻗﯿﺎﻓــﮥ ﻣــﺎدرش زمانی که شنید او در ﮐﻨﮑــﻮر داﻧﺸــﮕﺎه ﻗﺒــﻮل ﺷﺪه و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮود ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آمد. ﮔﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ آرزوی ﺑـﺰرگ زﻧـﺪﮔﯿﺶ ﮐـﻪ رﻓـﺘﻦ ﻓﺮﻫـﺎد ﺑـﻪ داﻧﺸـﮕﺎه ﺑـﻮد رﺳــﯿﺪه و اَجر سال ها زﺣﻤــﺖ و ﮐــﺎر ﺧــﻮد را درﯾﺎﻓــﺖ ﮐــﺮده ﺑــﻮد. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮی ﻓﺮﻫﺎد را ﻓﺸﺮد . می توانست ﺗﺼـﻮر ﮐﻨـﺪ ﻓـﺮار او، آن هم درﺳﺖ در آﺧﺮﯾﻦ ﺳﺎل داﻧﺸﮑﺪه، ﭼـﻪ ﺿـﺮﺑﮥ ﮐﺸـﻨﺪه ای به ﻣـﺎدرش ﺧﻮاﻫﺪ زد. وﻟﯽ آﯾﺎ ﭼﺎرۀ دﯾﮕﺮی داﺷﺖ؟
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺧﺎﻧﻪ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رفت . ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮای ﻓـﺮار از اﻓﮑﺎر زﺟﺮدﻫﻨـﺪه، از ﺟـﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ ، به روی اﯾـﻮان رفت و بالای ﭘﻠﻪﻫﺎ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﻧﺸﺴﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗـﻊ ﻣﺘﻮﺟـﻪ دﺧﺘـﺮ ﺟـﻮان ﺷـﺪ ﮐـﻪ کنار ﺣﻮضِ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴـﺘﻪ و ﻣﺸـﻐﻮل ﺷﺴـﺘﻦ ظرف های ﻧﺎﻫـﺎر ﺑـﻮد. ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺳﺮ و ﺻﺪا نکند تا ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار نشوند. روﺳﺮی از ﺳﺮش اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد و ﻣﻮﻫـﺎی ﺑﻠﻨـﺪش ﺷـﺎﻧﻪ ﻫـﺎﯾﺶ را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. وﻗﺘــﯽ ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﺣﻀـــﻮر ﻓﺮﻫــﺎد بر روی اﯾـــﻮان ﺷــﺪ، به طرف او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ، ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮﻫﺎد، ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺮای ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮد . ﮐﻤﯽ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ به نظر می رسید. و ﺷﺎﯾﺪ به همین دﻟﯿـﻞ ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐـﺮده بود ﮐــﻪ ﻣــﺮد ﻏﺮﯾﺒــﻪ ای دارد او را ﻧﮕـﺎه می کند. شاید هم ﺑــﺮاﯾﺶ ﻣﻬــﻢ ﻧﺒـﻮد ﮐــﻪ ﻧﮕــﺎه ﺗﺤﺴــﯿﻦ آﻣﯿـﺰ ﻓﺮﻫــﺎد روی ﭼﻬــﺮه و ﻣﻮﻫــﺎﯾﺶ ﺑﯿﻔﺘــﺪ . دﺳﺖ از ﺷﺴﺘﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺪون این که از جایش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد از ﻓﺮﻫﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ: "ﭼﺮا می خواهی از اﯾﺮان ﺑﺮوی؟"
ﻓﺮﻫﺎد ﮐ ﻪ از ﺳﺌﻮال او ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﺄﻣﻞ ﺟﻮاب داد: "ﻣﺠﺒﻮرم!"
دﺧﺘﺮك ﺧﻨﺪﯾﺪ و به سادگی ﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻪ ﻫﻤﯿﻦ را می گویند."
ﻓﺮﻫﺎد ﮔﻔﺖ: "ﺑﺮای این که اﮔﺮ آدم ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ، دﻟﺶ نمی ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐـﺎر و زﻧﺪﮔﯽ و ﻓﺎﻣﯿﻞ و وﻃﻨﺶ را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ."
دختر گفت: " ﻣﮕﺮ ﺗﻮ چه کاری ﮐـﺮدی ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﯽ؟"
ﻓﺮﻫــﺎد از ﺳــﺎدﮔﯽ سؤال دﺧﺘــﺮك ﺧﻨــﺪه اش ﮔﺮﻓــﺖ و ﺑــﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: " داﺳﺘﺎﻧﺶ ﻃﻮﻻﻧﯽ اﺳـﺖ! به هر صورت ﻣـﻦ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﺮوم خارج ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻢ."
ـ ﺗُﺮﮐﯽ ﺑﻠﺪی؟
ـ ﻧﻪ اﺻﻼً!
ـ ﭘﺲ چه طوری می خواهی آن طرف ﻣﺮز ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟
ـ ﻣﻦ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪم.
دﺧﺘﺮ ﺟﻮان اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎو ﻧﮕﺎه و ﮐﺮد و باز ﭘﺮﺳﯿﺪ : "از ﮐﺠﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ؟"
ﻓﺮﻫــﺎد ﮐــﻪ از ﺟــﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻪ ﺑــﻮد ﺗــﺎ دﺧﺘــﺮ ﺟــﻮان ﺑﺘﻮاﻧــﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎﯾﺪ گفت: "وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻋﻤـﻮﺋﯽ داﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﺗـﺎزه از اﻣﺮﯾﮑـﺎ ﺑﺮﮔﺸـﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ زن اﻣﺮﯾﮑﺎﺋﯿﺶ در ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻی ﻣﻨﺰل ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ می کرد . ﻋﻼوه ﺑﺮ این که ﻫﺮ ﺷﺐ ﻋﻤﻮﯾﻢ به من اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ درس می داد، ﻣﻦ ﺑﺎ زن او ﻫﻢ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺣﺮف می زدم."
دﺧﺘــﺮ ﺟــﻮان ﺑــﻪ داﺧــﻞ آﺷــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓــﺖ و ﻓﺮﻫــﺎد ﺑــﺎز روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ درﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎﻟﻮﺋﯽ ﮐـﻪ ﻏـﺮق در ﻣﯿـﻮه ﺑـﻮد و زﯾـﺮ آﻓﺘﺎب ﺟﻠﻮه ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻫﻨﻮز از اﯾﺮان ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه دﻟﺶ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و آرزو داﺷﺖ می توانست ﺑﻪ ﻣﺎدرش تلفون کند و صدای او را بشنود. ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ چهرۀ ﻣﻬﺮﺑــﺎن او ﺟﻠــﻮی ﭼﺸــﻤﺎﻧﺶ ﻣﺠﺴــﻢ ﺷــﺪ . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻦ او را می شنود ﭼـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐﺮد.
ﻧﺰدﯾﮏ ﻏﺮوب ﺑـﻮد، که در زدﻧـﺪ . ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ در را ﺑـﺎز ﮐـﺮد و ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﻻﻏﺮ اﻧـﺪاﻣﯽ وارد ﺣﯿـﺎط ﺷـﺪ . ﻓﺮﻫـﺎد از ﭘﺸـﺖ ﭘﻨﺠـﺮه آن ها را ﻧﮕــﺎه می کرد . ﻫــﺮ دو ﮐﻨــﺎر ﺣــﻮض ﻧﺸﺴــﺘﻨﺪ و ﻧــﺮﮔﺲ ﺧــﺎﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﭼﺎی آورد . ﻓﺮﻫﺎد نمی ﺷﻨﯿﺪ آن ها ﭼﻪ می گویند وﻟـﯽ می دانست ﮐـﻪ به زودی ﺑﺎﯾﺪ راه بیفتد. ﺑـﺎ ﻋﺠﻠـﻪ ﻏـﺬاﺋﯽ را ﮐـﻪ ﺑـﺮاﯾﺶ آورده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺧﻮرد. چون ﺑﻌﺪ از ﺗﺠﺮﺑﮥ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ، می دانست ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺎده راه ﺑﺮود ﻫﺮ ﭼﻪ ﻟﺒﺎس داﺷﺖ روی هم ﭘﻮﺷﯿﺪ . به این ﺗﺮﺗﯿـﺐ ﺳـﺎﮐﺶ ﻫـﻢ ﺳـﺒﮏ ﺗـﺮ می شد و ﺣﻤﻞ آن راﺣﺖ تر ﺑﻮد .
اﻧﺘﻈﺎر او زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ . ﻫﻮا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ او را ﺻﺪا زد و اﺣﻤﺪ را به او ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد . ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗـﺪ ﮐــﻪ ﺻــﻮرت آﻓﺘــﺎب ﺧــﻮرده ای داﺷــﺖ، در حالی که ﺑــﺎ دﻗــﺖ ﺳــﺮاﭘﺎی ﻓﺮﻫﺎد را ﺑﺮرﺳﯽ می کرد ﺑﺎ او دﺳﺖ داد و ﮔﻔﺖ: " اﻣﯿــﺪوارم آﻣــﺎدﮔﯽ ﺑــﺮای ﯾــﮏ ﭘﯿــﺎده روی ﻃــﻮﻻﻧﯽ را داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ."
ﻧــــﺮﮔﺲ ﺧــــﺎﻧﻢ ﯾــــﮏ ﻓﻼﺳــــﮏ ﭘــــﺮ از آب و ﯾــــﮏ دﺳــــﺘﻤﺎل ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧـﻪ ﮐـﻪ ﮐﻤـﯽ ﻧـﺎن و ﻏـﺬا در آن ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﺑـﺮای ﻓﺮﻫــﺎد آورد ﮐﻪ در ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ اش گذاشت. ﻧﮕﺎه ﻓﺮﻫﺎد ﯾـﮏ ﻟﺤﻈـﻪ به طرف ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. دو ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎه و زﯾﺒـﺎ از ﮐﻨـﺎر ﭘـﺮدۀ اتاق ﺑـﻪ او دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻓﺮﻫﺎد ﺣﺘﯽ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮد ﻟﺒﺨﻨـﺪی ﺑـﻪ او ﺑﺰﻧـﺪ و به این ﺗﺮﺗﯿﺐ از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨـﺪ . ﻓﻘـﻂ ﻧﮕﺎﻫﺸـﺎن ﺑﻬـﻢ اﻓﺘـﺎد و ﻗﺒـﻞ از این که دﺧﺘﺮك ﺧﻮد را ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﺮﻫﺎد رویش را ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪ و در حالی که از ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ می کرد ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل اﺣﻤـﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﻫــﻮا ﺳــﺮد ﺑــﻮد و آن ها در ﮐﻮﭼــﻪ ﻫــﺎی ﺑﺎرﯾــﮏ دﻫﮑــﺪه ای ﺑــﺎ دﯾﻮارﻫﺎی ﮐﺎﻫﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. اﺣﻤﺪ ﮐﻤﯽ از او ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﻣﺮدی ﺑﺎ اﻻﻏﺶ از ﮐﻨﺎر آن ها
ﮔﺬﺷــﺖ و ﻓﺮﻫــﺎد ﺳــﻌﯽ ﮐــﺮد ﺑــﻪ ﻃــﺮف او ﻧﮕــﺎه ﻧﮑﻨــﺪ . ﭼﻨــﺪ دﻗﯿﻘـﮥ ﺑﻌــﺪ ﻗﺒـﻞ از این که ﭼـﺮاغ ﻫــﺎی ﺧﺎﻧـﻪ ﻫــﺎ روﺷـﻦ ﺷــﻮد آن ها از دﻫﮑﺪه ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻣﯿﺎن ﻣﺰارع ﭘﯿﺶ می رفتند . از دور ﻧﻮر ﭼﺮاغ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ هایی که از جاده می گذشتند ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ می خورد.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را فرا ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻫﺎد در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻗـﻮه ای ﮐـﻪ اﺣﻤﺪ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ به دنبال او ﮐﻪ ﺑﺎ قدم های ﺑﻠﻨﺪش در ﻣﯿــﺎن درﺧﺘــﺎن ﺑﯿﺸــﻪ ای ﭘــﯿﺶ می رفت ﻧﻔــﺲ ﻧﻔــﺲ زﻧــﺎن می دوید . ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮدی ﻫﻮا ﻋﺮق ﮐﺮده و داغ ﺷﺪه بود . ﻋﻀـﻼت ﭘﺎﯾﺶ درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و آرزویی ﺟﺰ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴـﺘﺎدن و ﻧﻔـﺲ ﺗﺎزه ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ. وﻟﯽ اﺣﻤﺪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل او همچنان به سرعت ﭘﯿﺶ می رفت . از ﺗﭙﻪ ای ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و از سمت دﯾﮕﺮ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﻣﯿﺎن ﻣﺰارعی گذشـﺘﻨﺪ و وﻗﺘـﯽ ﻓﺮﻫـﺎد ﻧـﻮر ﭼﺮاﻏـﯽ را از دور دﯾـﺪ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ . دﯾﮕﺮ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد ﺑﺎﯾـﺪ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ می کرد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﮐﻠﺒﻪ ای رﺳـﯿﺪﻧﺪ که در ﻧﺰدﯾﮑـﯽ آن آﻏﻠـﯽ وﺟــﻮد داﺷــﺖ . ﺑــﻮی ﺷــﺪﯾﺪ ﭘِﻬِـﻦ ﮔــﺎو ﺑــﻪ ﻣﺸــﺎم می رسید . در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺳﺎیۀ پایی در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآﻣﺪ و ﻣﺮدی ﺑﺎ یک ﭼﺮاغ زﻧﺒﻮری ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ . اﺣﻤﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد. آن ﻣﺮد ﺟـﻮاب ﺳـﻼﻣﺶ را داد و ﮔﻔﺖ: "آﻗﺎ اﺣﻤﺪ دﯾﺮ ﮐﺮدی، ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ . ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎز اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده!"
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻗﺪرت ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﮐﻠﺒﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ، ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد و چشمانش را ﺑﺴﺖ
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﺑـﺎر دﯾﮕـﺮ ﺻـﺪای آن ﻣـﺮد را ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او می گفت: "ﯾﮏ ﮐﻤﯽ آب ﺑﺨﻮر و استراحت کن. وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ به زودی به راه ﺑﯿﻓﺘﯿﺪ . این جا ﺟﺎی اﻣﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. "
ﻓﺮﻫــﺎد ﻓﻘــﻂ ﺳــﺮی ﺗﮑــﺎن داد و به زحمت ﻓﻼﺳــﮏ آب را از ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ بیرون آورد . ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﭼه ﻘﺪر ﺑﻪ او ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دادﻧـﺪ. وﻗﺘﯽ اﺣﻤﺪ ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺮد ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. در ﻧﻮر ﭼﺮاغ زﻧﺒﻮری، ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را دﯾﺪ ﮐﻪ از داخل آﻏﻞ ﺑﯿﺮون می آمدند. لباس های دﻫﺎﺗﯽ ﺑر ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و کلاه های ﻧﻤﺪی خود را ﺗﺎ روی اﺑﺮواﻧﺸﺎن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدند. اﺣﻤﺪ در حالی که ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ می کرد ﮔﻔﺖ: " ﺷﺐ ﺑﺎﻻی ﮐـﻮه ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺮد اﺳـﺖ، اﮔـﺮ ﮐـﻼه داری ﺳـﺮت ﮐﻦ." ﻓﺮﻫـﺎد ﺗﺸـﮑﺮ ﮐـﺮد و اﺣﻤـﺪ بلافاصله در ﺗـﺎرﯾﮑﯽ ﺷـﺐ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷـﺖ اﺣﻤـﺪ در ﻧﯿﻤـﻪ راه او را رﻫــﺎ ﮐﻨــﺪ و ﺑــﺮود . در اﯾــﻦ ﻣﻮﻗــﻊ ﺻــﺪاي ﻣــﺮدی ﮐــﻪ ﭼــﺮاغ زﻧﺒﻮری در دﺳﺖ داﺷـﺖ را ﺷـﻨﯿﺪ . او رو به ﭘﺴـﺮﺑﭽﻪ ای ﮐـﻪ حد اکثر 12 سال داشت کرد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: "ﻋﻠﯽ... ﺣﺎﺿﺮِی؟"
ﭘﺴﺮك که ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺷﯿﺪن ﭘﻮﺗﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد جواب داد: ـ"ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﺿﺮم." در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن از ﺣﺪﻗﻪ درآﻣﺪۀ ﻓﺮﻫﺎد، ﻋﻠﯽ ﺳﺎکی ﺑر دوش اﻧــﺪاﺧﺖ و ﭼــﺮاغ ﻗــﻮه ای به دﺳــﺖ ﮔﺮﻓــﺖ و ﺑــﻪ راه اﻓﺘــﺎد و ﭼﻬﺎر ﻣﺮدی ﮐﻪ از آﻏﻞ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻨﺪ.
ﻓﺮﻫــﺎد سر ﺟــﺎﯾﺶ ﺧﺸــﮏ ﺷــﺪه ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻧﺎﮔﻬــﺎن ﻣــﺮدی ﮐــﻪ ﻫﻨﻮز ﭼﺮاغ زﻧﺒﻮری را در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﯾﺎد کشید: " ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼـﯽ ﻫﺴـﺘﯽ؟ راه ﺑﯿﻔـﺖ!" و بعد اضافه کرد: "دﻟـﻮاﭘﺲ ﻧﺒـﺎش! ﻋﻠـﯽ راه را ﺧﻮب ﺑﻠﺪ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ از او ﺟﺪا ﻧشو! "
ﻓﺮﯾﺎد اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮی ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮد همان جا ﺧﻔﻪ ﺷﺪ و او ﺑﺪون این که ﮐﻠﻤـﻪ ای ﺑـﻪ زﺑـﺎن ﺑﯿـﺎورد، ﮐﻮﻟـﻪ ﭘﺸـﺘﯽ اش را ﺑﺮداﺷﺖ و به دنبال دﯾﮕﺮان دوﯾﺪ.
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻮن ﻋﻠﯽ ﺟﺜﮥ ﮐﻮﭼﮑﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﺣﻤــﺪ ﺣﺮﮐــﺖ ﻧﻤــﯽ ﮐــﺮد و ﻓﺮﻫــﺎد می توانست ﺑــﺪون زﺣﻤــﺖ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﺪ. در اوﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و از دﯾﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮد ﭼﻮن ﺑﻮی ﻧﺎﻣطﺒﻮﻋﯽ ﮐﻪ از لباس های آن ها ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺪﺗﯽ در آﻏﻞ روي کاه های آﻟﻮده و در ﮐﻨﺎر ﮔﺎوﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه بودند ﺑـﻪ ﻣﺸـﺎم می رسید ﺣﺘـﯽ در ﻫـﻮای آزاد ﻫـﻢ او را آزار می داد .
ﺑﻪ زودي ﺑﻪ داﻣﻨﮥ ﮐﻮﻫﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮﻫـﺎد، ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺷﺪ. ﻣﺜﻞ ﯾﮏ راﻫﻨﻤـﺎی ورزﯾـﺪه ﺑــﺎ ﺣﺮﮐــﺖ ﭼــﺮاغ ﻗــﻮه ﻣﺴــﯿﺮ آن ها را روﺷــﻦ می کرد ﮐــﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨــﺪ ﭘﺎهاﯾﺸﺎن را رو ﺳﻨﮓ ﻫﺎی مناسبی بگذارند و او را ﺗﻌﻘﯿـﺐ ﮐﻨﻨـﺪ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﻓﺮﻫﺎد به نظرش می رسید ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﮐـﻮه ﭘﯿﻤـﺎﺋﯽ برای او ﭘﺎﯾـﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ داﺷﺖ! اﺣﺴﺎس می کرد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اﻧـﺪ و ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﻤﻖ درۀ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ از ﺗﺮس در ﺟـﺎﯾﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﻮد و ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻗـﺪم از ﻗـﺪم ﺑـﺮدارد . در ﯾـﮏ ﻗﺴـﻤﺖ آن قدر راه ﺑﺎرﯾــﮏ بود ﮐــﻪ ﻣﺠﺒــﻮر ﺷــﺪﻧﺪ ﺑــﻪ ﺗﻮﺻــﯿﮥ ﻋﻠــﯽ ﭘﺸــﺖ ﺑــﻪ سنگ های ﮐﻮه ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺎ دست هایشان ﮐﻮه را ﻟﻤـﺲ ﮐـﺮده و ﺑـﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﭘﯿﺶ ﺑﺮوﻧﺪ ﭼﻮن ﻫﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸـﺎن ﻣـﯽ ﻏﻠﻄﯿـﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺗـﻪ دره ﺑﺮﺳـﺪ و ﺻـﺪای ﺑﺮﺧـﻮردش ﺑـﺎ سنگ ها ﺷﻨﯿﺪه ﺷﻮد. در اﯾﻦ ﮐﻮه ﭘﯿﻤﺎﺋﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎك و ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﻤـﻪ ﺳـﻌﯽ می کردند ﺑـﻪ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ و آن قدر ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻫﯿﺠـﺎن زده ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺧﺴـﺘﮕﯽ را از ﯾﺎد ﺑﺮده و در ﻫﺮ ﻗﺪم ﻓﻘﻂ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﻧﻠﻐﺰد تا ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺒﺮﻧﺪ .
ﻣﺪﺗﯽ در داﻣﻨـﻪ ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن ﭘـﯿﺶ رﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ از ﮐﻮه دﯾﮕـﺮی ﺑـﺎﻻ ﺑﺮوﻧـﺪ . ﻋﻠـﯽ ﯾﮑـﯽ دو ﺑـﺎر درمکان هایی که ﻣــﯽ ﺷــﻨﺎﺧﺖ اﯾﺴــﺘﺎد ﺗــﺎ همراهانش ﮐﻤــﯽ اﺳــﺘﺮاﺣﺖ ﮐــﺮده و آب ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺮای اداﻣﮥ راه آﻣﺎده ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ دارد ﺗـــﺎ ﻗﺒـــﻞ از روﺷـــﻦ ﺷـــﺪن ﻫـــﻮا آن ها را از ﻣـــﺮز رد کند و ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. یک بار ﮐﻪ در داﻣﻨـﮥ ﺗﭙـﻪ ای ﭘـﯿﺶ می رفتند، ﻓﺮﻫـﺎد ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮد ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷـﺪه ﺑـﻮد که ﺑﻔﻬﻤـﺪ او چه طور اﯾﻦ ﮐﺎر را می کند، اﻣﺎ ﭘﺴﺮك ﺟـﻮاب درﺳـﺘﯽ ﺑـﻪ او ﻧـﺪاد و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﻬﺠﮥ دﻫﺎﺗﯽ و ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﮔﻔﺖ:" ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر دارم، ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐـﻨﻢ . ﻣـﺎدرم ﺑـﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج دارد."
ﻓﺮﻫﺎد ﮔﻔﺖ: " اﻣﺎ این کار خیلی ﺧﻄﺮﻧﺎك است. از کجا اﯾﻦ راه را به این خوبی ﻣـﯽ ﺷﻨﺎﺳـﯽ و در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ می روی؟"
ﻋﻠﯽ ﺑﺪون این که ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺗﺤﺴـﯿﻦ ﻓﺮﻫـﺎد ﺑﮑﻨـﺪ به سادگی ﮔﻔﺖ :" ﻣــﻦ ﺗــﻮی اﯾــﻦ کوه ها ﺑــﺰرگ ﺷــﺪه ام، ﭘــﺪرم ﻗﺒــﻞ از این که ﺑﻤﯿــﺮد ﭼﻮﭘــﺎﻧﯽ می کرد و ﺑــﺎ ﻫــﻢ ﮔﻠــﻪ را به این ﻃــﺮف و آن طرف می بردیم."
فﺮﻫﺎد می خواست ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ اداﻣﻪ دﻫـﺪ وﻟـﯽ ﻋﻠـﯽ ﮐـﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﺑﻮد ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ سؤالﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از او شده بود ﻧﺪارد قدم هایش را ﺗﻨـﺪﺗﺮ ﮐـﺮد و از او ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ .
حالا ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻫﻮا داﺷﺖ روﺷﻦ ﻣـﯽ ﺷـﺪ . از دور ﺻـﺪای ﻣﻮﺗﻮر اﺗﻮﻣوﺒﯿل ها به گوش می رﺳﯿﺪ .آن ها ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﮐﻮﻫﯽ ﮐﻢ ارﺗﻔﺎع رﺳـﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺷﺎرۀ ﻋﻠﯽ ﻫﻤﻪ روی زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ تا ﮐﺴـﯽ آن ها را ﻧﺒﯿﻨﺪ. از دور اﯾﺴــﺘﮕﺎه ﺑﺎزرﺳــﯽ ﺳــﺮ ﻣــﺮز دﯾــﺪه می شد. ﭼﻨــﺪ اﺗﻮﺑــﻮس و ﮐــﺎﻣﯿﻮن در آن جا اﯾﺴــﺘﺎده و ﻣــﺄﻣﻮران ﻣﺸــﻐﻮل ﺑﺎزرﺳــﯽ آن ها ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﺋﯽ ﻋﻠﯽ آن ها در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ، از ﮐﻮه ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ و از ﻣﯿﺎن ﭼﻨﺪ ﺗﭙﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. . ﻗﺒﻞ از این که ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼً روﺷﻦ ﺷﻮد ﺑﻪ دﯾﻮار ﺧﺮاﺑﮥ ﺑﺎﻏﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻋﻠﯽ به ﺳـﺮﻋﺖ از روی آن ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ و ﺑﻪ زﯾﺮ درخت ها رﻓﺘﻨﺪ و راه ﭘﯿﻤﺎﺋﯽ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا کرد. حالا دیگر ﻫﻤـﻪ بسیار ﺧﺴـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ . ﭘﺎﻫـﺎی ﻓﺮﻫـﺎد دﯾﮕــﺮ ﻗــﺪرت حرکت ﻧﺪاﺷــﺘﻨﺪ. کوفته گی ﺷــﺪﯾﺪی در ﺗﻤــﺎم ﺑــﺪﻧﺶ احساس می کرد.
ﺑﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن ﻫﻮا ﻋﻠﯽ ﺳـﺮﯾﻊ ﺗـﺮ ﺣﺮﮐـﺖ می کرد و سعی داشت ﻫــﺮ ﭼــﻪ زودﺗــﺮ آن ها را ﺑــﻪ ﺟــﺎی اﻣﻨــﯽ ﺑﺮﺳــﺎﻧﺪ . وﻗﺘــﯽ خانه ﻫــﺎی دﻫﮑﺪه از ﭘﺸﺖ درخت ها ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷـﺪﻧﺪ دﯾﮕـﺮ نیرویی ﺑـﺮای ﻫـﯿﭽﮑﺲ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﻮﺑﯿﺪ و اﺳـﻢ ﺧـﻮدش را ﺑر زﺑﺎن آورد . در ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ ، ﻫﻤـﻪ ﺑـﺎﻋﺠﻠـﻪ به داخل ﺣﯿـﺎط رﻓﺘﻨـﺪ، و در ﭘﺸـﺖ ﺳﺮﺷـﺎن ﺑﺴـﺘﻪ ﺷـﺪ . ﻓﺮﻫــﺎد ﺑﺪون این که ﺑﺨﻮاﻫﺪ به اطرافش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ همان جا ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را دراز ﮐﺮد. ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻫﻤﺮاﻫـﺎﻧﺶ را ﻣـﯽ ﺷـﻨﯿﺪ ﮐـﻪ ﻇــﺎﻫﺮاً ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﺣــﻮض آب وﺳــﻂ ﺣﯿــﺎط رﺳــﺎﻧﺪه و ﺑــﻪ ﺳــﺮ و ﺻﻮرﺗﺸﺎن آب می زدند و ﻣـﺮدی آن ها را ﺑـﻪ ﺳـﮑﻮت دﻋـﻮت می کرد. ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﮐﺖ کند . همین قدر که ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻌــﺪ از ساعت ها ﺑــﺎ ﺧﯿـــﺎل راﺣــﺖ روی زﻣــﯿﻦ ﺑﻨﺸــﯿﻨﺪ ﺑـــﺮای او ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺳﻌﺎدت ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﺶ اهمیت نداشت که ﺑﻔﻬﻤـﺪ آیا از ﻣـﺮز رد ﺷﺪه اﻧﺪ ﯾﺎ ﻫﻨﻮز در ﺧﺎك اﯾﺮان هستند . دﺳـﺘﯽ ﺑـﻪ ﺷـﺎﻧﻪ اش ﺧـﻮرد و ﮐﺎﺳـﮥ آﺑـﯽ را به دستش دادﻧـﺪ، چشم هایش را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﯾﮏ ﮐﻠﺒﮥ دﻫﺎﺗﯽ ﮐﻤﯽ دورﺗـﺮ وﺳـﻂ ﺣﯿـﺎط ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﺮاﻫﺎن او ﻫـﺮ ﮐـﺪام روی اﯾـﻮان در ﮔﻮﺷـﻪ ای دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ زﻧﯽ ﮐﻪ آب را ﺑﺮاﯾﺶ آورده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐـﺮد و از ﻃﺮز ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن او ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ در ﺧﺎك ﺗﺮﮐﯿﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ . زن ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻣﺴﻨﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣﻮﻫـﺎی ﺳـﯿﺎه و ﭘﺮﭘﺸـﺘﺶ را در ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮش ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﻠﮕﻮﻧﯽ داﺷﺖ، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ روی ﭘﺎﻫﺎی ﭼـﺎق و ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ راه می رفت. ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﺑـﺮای ﻫﻤـﯿﻦ از ﺟــﺎﯾﺶ ﺗﮑـﺎن ﻧﺨـﻮرد ﻓﻘــﻂ آب را ﺑـﺎ ﻋﻼﻗـﻪ ﻧﻮﺷــﯿﺪ. آﻓﺘﺎب ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﮔﺮﻣﺎی ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ داﺷﺖ. ﻓﺮﻫﺎد همان جا دراز ﮐﺸﯿﺪ و به خواب رﻓﺖ. وقتی ﺑﻮی ﻏﺬا ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﺧﻮرد، غلتی زد و چشم هایش را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ به شدت درد می کرد . ﻫﻤـﺎن زﻧـﯽ ﮐـﻪ ﺻـﺒﺢ دﯾﺪه ﺑﻮد در حالی که دیگ بزرگ سیاه رنگی را در دست داشت از پله هایی که قطعاً به آشپزخانه ختم می شد بالا می آمد. ﻓﺮﻫـﺎد از ﺟﺎیش ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﮐﻤـﮏ او رﻓـﺖ . دﯾـﮓ را از او ﮔﺮﻓـﺖ و رو اﯾﻮان ﮔﺬاﺷـﺖ . ﻋﻠـﯽ ﮐـﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﺑـﻮد ﻣﺜـﻞ او ﺗـﺎزه از ﺧـﻮاب ﺑﯿـﺪار ﺷـﺪه اﺳـﺖ ﺑــﻪ دﺳـﺘﻮر زن از داﺧــﻞ اتاق ﮐﯿﺴــه ای ﻧـﺎن آورد . ﻫﻤﻪ روی اﯾﻮان ﺑﻪ دور سفره ای ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻌـﺪ از ﭼﻨـﺪ روز، ﺧﻮردن ﯾﮏ ﻏﺬای ﮔﺮم ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ بود . زن ﺗﺮك ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ از اﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺎی ﻓﺮاری ﻋﺎدت دارد، می توانست ﮐﻤـﯽ ﻓﺎرﺳــﯽ ﺣــﺮف ﺑﺰﻧــﺪ و ﺑــﻪ آن ها ﺑﻔﻬﻤﺎﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﺑﻌــﺪازﻇﻬﺮ ﺑﺎﯾــﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ گفت که اواﯾﻞ ﻏﺮوب به دنبال آن ها ﺧﻮاﻫﻨـﺪ آﻣـﺪ . ﻓﺮﻫـﺎد از اﯾﻦ ﻓﺮﺻـﺖ اﺳـﺘﻔﺎده ﮐـﺮد ریشش را ﺗﺮاﺷـﯿﺪ و همان جا ﮐﻨـﺎر ﺣﻮض ﺳﺮ و صورتش را شست. ﻓﮑﺮ می کرد وﻗﺘﯽ از آن حا ﺑﯿـﺮون می روند ﺑﺎﯾــﺪ ﺳــﺮ و وﺿــﻊ ﻣﻨﺎﺳــﺒﯽ داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ . اﻣــﺎ ﻫﻤﺮاﻫــﺎن او ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻮی ﻧﺎﻣﺘﺒﻮﻋﯽ ﮐـﻪ از ﺑـﺪن و لباس هایشان ﺑـﻪ ﻣﺸـﺎم می رسید ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﻧﺪ کمی بیشتر ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ. ﺷﺎﯾﺪ می دانستند ﮐﻪ اداﻣـﮥ راه ﻫـﻢ ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﭽﻪ تا آن وقت ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ بود . ...
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان