برای یادداشت این شماره موضوعات متنوعی را که به نظرم جالب می‌‌آمد، روی تکه کاغذی نوشتم. موضوعات جالبی همچون زنجیره بلوکی، قانون حفاظت از داده‌های عمومی که حسابی سروصدا به پا کرده، استراتژی‌های مایکروسافت یا گوگل در قبال هوش مصنوعی، رونمایی از تراشه‌های قدرتمندی همچون Wear 3100 کوال‌کام، راه‌اندازی شبکه 100 گیگابیت در سنگاپور و..... همگی از مباحث جالب‌توجه هستند؛ اما به‌یک‌باره تصمیم گرفتم یادداشت این شماره را به این مبحث اختصاص دهم که شما تا چه اندازه برای خود و مهارتی که در اختیار دارید ارزش قائل هستید؟ به عبارت دقیق‌تر، حداقل یا حداکثر سقف حقوقی را که برای مهارت خود دوست دارید دریافت کنید، چقدر است؟ بدون شک پرداختن به چنین موضوعی از مهمترین بحث‌های داغ دنیای فناوری و فراتر از آن اقتصاد است.
اگر با کارمند سازمان یا شرکتی به گفت‌وگو پرداخته و از او سوال کنید آیا حقوقی که دریافت می‌کند متناسب با کاری است که انجام می‌دهد، بدون تردید در 90 درصد موارد با پاسخ استحقاق بیشتر از این دستمزد را دارم روبه‌رو خواهید شد. واقعیت این است، ارقامی که روی فیش‌های حقوقی درج می‌شوند، هیچ‌گاه ارزش واقعی و کامل افراد را نشان نمی‌دهند. این عملکرد، کیفیت و مهم‌تر از آن موفقیت افراد در رسیدن به اهداف است که معلوم می‌کند آیا این شایستگی را دارند که مورد تشویق و تقدیر قرار بگیرند یا عملکرد آنها در حد همان دستمزدی است که دریافت می‌کنند. ارائه یک راهنمای مشخص برای دریافت حقوق و دستمزد کار چندان ساده‌ای نیست و نمی‌توان فرمولی را ابداع کرد که برای همه مشاغل قابل‌استفاده باشد؛ اما این امکان وجود دارد که راهنمایی کلی برای دریافت دستمزدی که فراتر از حالت استاندارد است، ارائه کرد؛ اما ارائه پیشنهاد آن هم به شکلی که مورد قبول مدیرعامل و بخش حسابداری قرار بگیرد، یک هنر است. پیشنهاد شما تنها در شرایطی مورد قبول واقع می‌شود که یکسری پارامترها را داشته باشید. اول از همه سعی کنید از اهرم‌هایی که دارید استفاده کنید. هر زمان پیشنهادی (در زمان استخدام) به شما ارائه می‌شود، باید به شکل شفاف و روشن بدانید ارقامی که به شما پیشنهاد شده‌اند، چه معنا و مفهوم واقعی دارند. اهرم‌ها بیشتر برای افرادی که در شرکت‌های خصوصی کار می‌کنند قابل‌استفاده است. در حالت استاندارد زمانی که در شرکتی استخدام می‌شوید، حقوقی مطابق با قوانین درج‌شده در قانون کار را همراه با سنوات دریافت می‌کنید؛ اما شما یکسری اهرم برای افزایش سطح دستمزد خود دارید. شما در زمان عقد قرارداد باید در ارتباط با دریافت پاداش، کارمزد و در صورت وجود خرید سهام شرکت به مذاکره بپردازید. البته اگر قرار است کارمند بخش فروش باشید ممکن است پاداشی به شما تعلق نگیرد. فراموش نکنید در شرکت‌های خصوصی همواره فرصت برای پیشرفت وجود دارد. اگر در مورد کارمزد یا سهام و سود سهام اطلاع دقیقی ندارید کم‌رویی را کنار گذاشته و سوال کنید. فاکتور دیگری که به شما اجازه می‌دهد حقوق خود را افزایش دهید، خلاقیت است. شرکت‌های خصوصی در اغلب موارد با بودجه محدودی سروکار دارند.
در نتیجه به شکل محتاطانه‌ای بودجه خود را خرج کرده و به‌دقت جوانب مختلف یک کار را می‌سنجند؛ اما شما با اتکا بر خلاقیت خود می‌توانید یک بازی برد- برد را انجام دهید. چطور؟ به این شکل که باید ماهیت وجودی خود را در شرکت به اثبات رسانده و به مدیرعامل یا مدیر بخش خود نشان دهید که اهل عمل هستید و فقط حرف نمی‌زنید. ارائه یک برنامه خلاقانه منسجم که نشان دهد آینده روشنی پیش روی آن است باعث می‌شود تا درخواست شما برای دریافت پاداش با موافقت همراه باشد؛ اما به یک نکته دقت کنید، درعین این‌که باید در گفت‌وگوها راسخ باشید، درعین‌حال از تکبر و انتظارات محال دوری کنید تا همه چیز خراب نشود. جمله معروفی وجود دارد که می‌گوید: «تا سوال نکنی به دست نمی‌آوری.» شرکت‌هایی که بودجه‌هایشان از طریق سرمایه‌گذاران تامین می‌شود، همواره مجبور هستند گزارشی از عملکرد، طرح‌ها و هزینه‌های انجام‌شده را به مجمع یا سرمایه‌گذاران ارائه کرده و پیوسته در تلاش باشند سرمایه‌گذاران جدیدی را برای پروژه‌های خود جذب کنند. در چنین شرایطی سطح دستمزد پیشنهادی شرکت‌ها به شما مشخص بوده و بیشتر بر پایه حقوقی است که نفر قبل‌تر از شما آن را دریافت کرده است.
پس بهتر است در چنین شرایطی واقع‌بین باشید و میان حقوقی که انتظار دریافت آن‌را دارید و حقوقی که شرکت قادر به پرداخت آن است، حد متوسط را انتخاب کنید. گفت‌وگوی کاملا محترمانه را فراموش نکنید، به‌واسطه آنکه در حرفه خود ممکن است در آینده مجبور شوید به شرکتی که روزگاری آن‌را ترک کرده‌اید بازگردید. اگر به دنبال پاداش هستید باید در زمان مذاکره پروپوزال پیشنهادی خود را ارائه کرده و درباره اهرم‌ها به گفت‌وگو بپردازید. نکته بسیار مهمی که بی‌مناسبت نیست در انتهای این یادداشت به آن اشاره داشته باشم در ارتباط با آگهی‌های استخدامی است. زمانی که با یک آگهی استخدامی روبرو می‌شوید، ابتدا آن‌را کامل و به‌دقت مطالعه کنید. لزومی ندارد در فرمی که به‌صورت آنلاین یا مکتوب پیش روی شما قرار می‌گیرد و هیچ تضمینی وجود ندارد که در آن شرکت مشغول به کار شوید تمامی جزییات زندگی خود را قید کنید. شماره شناسنامه، شماره سریال شناسنامه، کدملی، گروه خون، تعداد افراد خانواده، شغل اعضا خانواده، شماره تامین اجتماعی، وضعیت ملکی که در آن سکونت دارید، کدپستی، کروکی منزل، نام معرف یا ضامن و... جزء آن گروه از اطلاعاتی نیستند که شما در اولین تماس مجبور باشید در فرم‌های استخدامی وارد کنید.
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
برای یادداشت این شماره موضوعات متنوعی را که به نظرم جالب می‌‌آمد، روی تکه کاغذی نوشتم. موضوعات جالبی همچون زنجیره بلوکی، قانون حفاظت از داده‌های عمومی که حسابی سروصدا به پا کرده، استراتژی‌های مایکروسافت یا گوگل در قبال هوش مصنوعی، رونمایی از تراشه‌های قدرتمندی همچون Wear 3100 کوال‌کام، راه‌اندازی شبکه 100 گیگابیت در سنگاپور و..... همگی از مباحث جالب‌توجه هستند؛ اما به‌یک‌باره تصمیم گرفتم یادداشت این شماره را به این مبحث اختصاص دهم که شما تا چه اندازه برای خود و مهارتی که در اختیار دارید ارزش قائل هستید؟ به عبارت دقیق‌تر، حداقل یا حداکثر سقف حقوقی را که برای مهارت خود دوست دارید دریافت کنید، چقدر است؟ بدون شک پرداختن به چنین موضوعی از مهمترین بحث‌های داغ دنیای فناوری و فراتر از آن اقتصاد است.
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان