Iranian Futurist

نظام اسلامی چون نمی تواند هیچ مساله ای را حل کند، مدت هاست که مرده. دورانی می گذرد که حتا تلاشی نیز برای بخشیدن نیم جانی به رژیم بعمل نمی آید. رهبر نظام دیگر از قدرت نمائی دست کشیده و به روضه خوانی مشغول است و هر کجا که کم می آورد به صحرای کربلای آمریکا می زند. در حالیکه مخاطب او معلوم نیست که چه گروه و طبقه ای می باشند. رئیس جمهور از صحنه سیاست ایران غایب شده و در مذمت دیکتاتوری سخن می گوید. نه او و نه هیچکس دیگر در این نظام، قادر به پنجه در افکندن با مسایل خود نظام نیستند، تا چه رسد به مسایل ایران و از آن میان دیکتاتوری. پاسخ های پوسیده در برابر رستاخیز سراسری ملت مانند انتساب آن به قدرت های خارجی دیگر خریداری ندارد. اصرار بر ادامه نظام اسلامی مرده، آنهم وسیله ی نیروهای مسلح، تنها شرایط گذار از رژیم را برای ایران و آینده آن پرهزینه می کند.
مدت هاست که تنها دو راه برای گذار از رژیم پیش پای ملت مانده است: گذار به نسبت مسالمت آمیز با همکاری بخشی از هیئت حاکمه و به ویژه نیروهای مسلح و یا راه سخت تر و پرهزینه ی درهم پیچیدن نظام اسلامی با خیزش ملت. راه نخست درک این واقعیت وسیله ی تنها نیروی حافظ نظام، یعنی نیروهای مسلح است، که مسایل ایران جز با شرکت مستقیم و کامل ملت، قابل حل نخواهد بود. درک این نیاز، شجاعت اجرای آن وسیله ی نیروهای مسلح را نیز ایجاب می کند. البته نیروهای مسلح بازهم باید درک کنند که از جانب ملت، کارت سفید دریافت نکرده اند. نخستین اقدام آنان تعهد به حفظ حقوق بشر و برگزاری همه پرسی حداکثر در شش ماه، بر مبنای عرف قابل قبول جهانی، در باره رژیم آینده می باشد. اعلان تغیر اساسی فوری در سیاست خارجی کشور و خواست برقراری روابط دوستانه با قدرت های خارجی و به ویژه در همسایگی، برای پیش گیری از اقدامات ضد ایرانی از خارج، از اولویت ها می باشد. باید به این نکته اساسی توجه شود که ایران برخلاف بسیاری از همسایگان از موهبت ملت برخوردار است و همبستگی ملی که در درازای هزاران سال قوام یافته، سنگر بزرگی در راه توطئه تجزیه طلبی و یا حتا جنگ داخلی، می باشد. بارها تاکید شده که ایران بدون دخالت مستقیم نیروهای خارجی، تجزیه پذیر نیست. این واقعیت تاریخی، دونکته اساسی را برای ما روشن می کند: نخست آنکه حتا با گسترش رستاخیز و افزایش شورش های ضد رژیم، خطر سوریه ای شدن ایران، احتمالی ست ضعیف. نکته دیگر انکه، چون هدف اصلی ملت در همه مواقع، حفظ یکپارچگی سرزمینی کشور است، باید از درگیری خارجی بهر قیمت شده پرهیز کرد.
راه دوم پیش پای ملت، براندازی رژیم کنونی با خیزش همه جانبه ملی است. البته تمامی هواداران حفظ نظام اسلامی و از آن میان بخش بزرگی که به اصطلاح خود را "اصلاح طلب" می نامند، با پیش کشیدن امکان سوریه ای شدن ایران، خواهان حفظ قدرت مرکزی بهر قیمت می باشند. بدون تردید راه نخست از نظر ملت نیز ارجحیت دارد. اما در صورتی که نیروهای مسلح نخواهند و یا بخاطر ساختار کنونی خود نتوانند به راه ملت روند، خیزش همه جانبه ملت، بدون ترس از سوریه ای شدن ایران، آنهم در آینده بسیار نزدیک در راه است. سپاه می داند که در صورت چنین تحولی، امادگی مقابله با ملت را ندارد و بخش بزرگی از بدنه آن به ملت خواهند پیوست. گزینش راه دوم که در صورت ممکن نبودن راه نخست در پیش گرفته خواهد شد، برای سپاه به عنوان یک نهاد این خطر را در پیش خواهد داشت که به طور عملی و یا کلی منحل شود. برای ملت دلیلی باقی نمی ماند که در صورت سرپیچی سپاه از خواست ملت، این نهاد را در آینده حفظ نماید، به ویژه که سپاه از نام نیکی در نزد ملت برخوردار نیست. باید این اخطار به سپاه داده شود که زمان زیادی برای پیوستن به ملت باقی نمانده است. زیرا خیزش ملت در برابر فلج کل نظام نمی تواند برای مدتی دراز دوام آورد.
فلج تمامی نظام در تحولات داخلی سیار روشن است. زلزله کرمانشاه که در مقایسه با خسارات کم تری روبرو بود عدم کارآئی حکومت و سپاه و گزارش های متعدد از فساد در توزیع مایحتاج و به ویژه سرپناه که منجر به کشته شدن و خودکشی تعدادی گردید، را ثابت کرد. افزون بر آن بارش برف که مدتی برخی از شاهراه های کشور و فرودگاه ها را تعطیل کرد و سرگردانی هزاران نفر را همراه آورد، ثابت کرد که تا چه اندازه همه چیز فلج شده است. رژیمی که از پس برف برنمی آید، چگونه می خواهد در برابر خیزش ملت، خود را نجات دهد. حتا جنبش "نه به حجاب اجباری" که وسیله ی بانوان ایران آغاذ گردیده برای براندازی رژیم کافی است. دادگستری رژیم در عوض مقابله با چپاوگران ملت که روزهای قدرت نمائی خود را رو به پایان می بینند و از این رو بر شدت فعالیت خود افزوده اند، بدنبال برائت کودک آزاران شناخته شده است. چپاول دارائی های ملی چنان روشن است که نیازی به اثبات ندارد و در حالی که چپاول گران آزاد و حتا در مناصب بالای حکومتی قرار دارند، دست فردی به جرم گوسفند دزدی قطع می گردد. اعدام غیرقانونی نوجوانان برای زهر چشم گرفتن از ملت همچنان ادامه دارد. سقوط آزاد پول ملی همچنان ادامه داشته و راهی برای توقف آن وجود ندارد. رژیم حتا توان بازداری از شلتاق اندازی احمدی نژاد، یکی از خائنین به کشور را ندارد تا چه رسد به مقابله با ملت. حال اگر این رژیم قابل نجات نیست و پرده آخر که سقوط تمامی رژیم باشد، آغاذ گردیده، سپاه برای چه موقعیت خود را روشن نمی کند؟ بدون پیوستن به ملت در این برهه، امکان پاک کردن گناهان برای همیشه از میان خواهد رفت. در صورتی که راه دوم در پیش گرفته شود، با وجودی که خطر تجزیه چندان بزرگ نیست، با اینحال رستاخیز دارای این قابلیت است که در بسیاری از موارد به شورش ها مقطعی منجر شود که بدون تردید کشته، چپاول و ویرانی به جا خواهد گذارد. با وجودی که هر جنبش در تحولات خود رهبران خویش را خواهد آفرید، اما این امکان قوی وجود دارد که در یک هیجان عمومی، تندروها بتوانند رهبری را در برخی از مکان ها در دست گیرند. تمامی این تندروی ها در جهت عکس خواست و منافع ملت است. ملت بدنبال دست یابی به قدرت حکومتی برای برقراری دمکراسی، امنیت اجتماعی و عدالت است. تندروی به ویژه در سده بیست و یکم، نمی تواند هیچیک از این هدف ها را برآورده کند. با در نظر گرفتن چنین امکان محتملی، نیروهای مسلح باید درک کنند که نه در منافع ایران و نه در منافع گروهی و فردی خود نیست که گذر از رژیم به چنین مرحله ای رسد.
حال اگر نگاهی به تحولات خارجی در منطقه افکنیم، نیاز به فوریت اقدام حتا بسیار بیش تر می گردد. ترکیه مواضع خود سوریه را هر روزه گسترش و محکم تر کرده و می کند. نیروئی که بتواند در مقابل ترکیه ایستادگی کند دیده نمی شود: پس از اتحاد با روسیه، آن کشور تمایلی که مقاومت در برابر ترکیه از خود نشان نمی دهد. دور شدن ترکیه از ناتو و همراهی با سیاست های آن کشور، برای روسیه ارزش بیش تر دارد تا نیروهای کرد (حتا کمونیست های آن) که از روی اجبار با آمریکا متحد هستند. آمریکا برای روابط با ترکیه، هرچند مساله دار، ارزش بالاتری قایل است تا کردها. عربستان نیز در برابر ترکیه بخاطر ترس از رنجش آن کشور، سکوت در پیش گرفته. حکومت سوریه نه قادر و نه مایل است که با ترکیه در افتد. چنین بنظر می رسد که ترکیه پس از "پاک سازی" منطقه، برنامه ای برای خروج نداشته باشد. ترکیه بر همین منوال در عراق حرکت خواهد کرد و مناطق اشغالی در عراق را پس نخواهد داد. تمامی این دست آوردهای ترکیه در حالی انجام می گیرد که نظام اسلامی بالاترین سرمایه گذاری انسانی و مالی را در آن دو سرزمین انجام داد. به سخن دیگر خون و پول ملت ایران، به کام ترکیه رفته است. با در نظر گرفتن روند تحولات در جنگ داخلی در این دو سرزمین و نقش قدرت های بزرگ می توان انتظار داشت که از نقش ایران هر روزه کاسته شود. همزمان در یمن با ورود جنگ جویان از یمن جنوبی به جنگ داخلی، سرمایه گذاری نظام اسلامی روی حوثی ها، بنظر می رسد که نتیجه عکس داده باشد. در همسایگی در افغانستان، پس از اعلان قطع کمک های مالی آمریکا به پاکستان، بی ثباتی افزایش یافته است. بنظر می رسد که پاکستان قدرت و نفوذ خود را به صورت چندین انفجار در کابل ثابت کرده است. چنان که همیشه بیان شده است، همکاری ایران با هندوستان، چین، روسیه و به ویژه غرب (آمریکا و اروپا) برای مهار خرابکاری پاکستان در آن سرزمین بشدت مورد نیاز است. در حالی که بنظر می رسد ایران به یاری آمریکا در افغانستان، ترکیه و حتا سوریه نیاز داشته باشد، رهبر رژیم بازده سیاست های ایران ویران کننده نظام را به گردن آمریکا می افکند.
بی سروسامانی هم در داخل کشور و هم در خارج، به ایران دیکته می کند که دگرگونی بنیادی و آنهم بسیار فوری باید صورت گیرد تا امیدی برای کاهش تنش و بهبود در آینده پدید آید. هر روز که می گذرد، یک عامل ثابت می ماند و آن سقوط محتوم رژیم است. اما، هر روز که می گذرد، امکان رستاخیز ملت افزایش یافته و بخت رسیدن به راه حل سریع و با مسالمت نسبی در حال از دست رفتن است. نیروهای مسلح باید بیاد آورند که اگر حتا در هفته های پیش از 22 بهمن سال 1357 به طور مستقل و بدون نیاز به تائید رژیم که دیگر به طور عملی (مشابه زمان کنونی) از میان رفته بود، وارد بده و بستان با خمینی و دارو دسته که بهیچوجه از پیروزی خود هنوز مطمئن نبودند، شده بودند نه نظام اسلامی به آن شکل بوجود می آمد و نه ملت تا این اندازه زیر یوغ ظلم فرو می رفت و نه ارتش توانمند ایران از بین می رفت و نه اندامان ارتش به چنین وضع فجیعی قتل عام می شدند و نه عراق جسارت حمله به ایران را پیدا می کرد. ارتش می توانست گذار از رژیم را با مسالمت و نه با انقلاب که خود قربانی آن می شد را تضمین کند. عدم تحرک ارتش در سال 57 فاجعه ی بزرگی برای ایران بود. عدم تحرک نیروهای مسلح در این زمان می تواند حتا فاجعه بزرگ تری را بوجود آورد. از واقعه اعلان بی طرفی ییا بسخن دیگر تسلیم ارتش که در مقایسه هم از نیروهای مسلح کنونی قدرتمندتر و خوشنام تر بودند درس بگیرید.

-------------------------------------
۱ - به ویژه پس از همه پرسی برای "استقلال" که آمریکا با زمانبندی آن موافق نبود.
۲ - البته قابل توجه است که فرماندهان نظامی ایران، نه در سخن و نه در رفتار (مانند محدود کردن عملیات ناوچه های ایران در خلیج فارس) در افزایش تنش خود را دور نگاه داشته اند. برای ایجاد ثبات در منطقه و ایران، همراهی آمریکا عاملی ست اساسی.

Iranian Futurist		Ayandeh-Negar
Welcome To Future		Tomorow is built today

	در باره ما	تماس با ما	خبرهای علمی	احزاب مدرن	هنر و ادبیات	ستون آزاد	محیط زیست	حقوق بشر	اخبار روز	صفحه‌ی نخست
	آرشیو	اندیشمندان آینده‌نگر	تاریخ از دیدگاه نو	انسان گلوبال	دموکراسی دیجیتال	دانش نو	اقتصاد فراصنعتی	آینده‌نگری و سیاست	تکنولوژی	از سایت‌های دیگر