دیروز بیست و هشتم ماه می روز جهانی بهداشت قاعدگی بود. یک روز دیگر برای پرداختن به یک تابوی دیگر. تابوی تفاوت های جنسیتی، تابوی زن بودن و تابوی پسرا شیرن مثل شمشیرن، دخترا بادکنکن دست بزنی می ترکن........
اجازه بدهید با زبان تحلیل سخن بگویم. در طول چندماه گذشته ما کارگاه های آینده ی متعددی را در مدارس برگزار کردیم و همیشه با یک تفاوت بزرگِ معنادر روبه رو بودیم. تفاوت میان دختران و پسران از حیث توانایی در کار تیمی، توانایی همدلی با دیگران، فهم عمیق تر آینده، دیدن آینده های دورتر، حس ایجاد ارتباط و حس رهبری که در همه اینها با صدای بلند می گویم که دختران دست بالا را داشتند. در نقاشی های خوشبینانه ی پسران یک ربات منجی آدم ها بود و در نقاشی های خوشبینانه دختران این خود آدم ها بودند که بر اساس خرد جمعی آینده بهتری را رقم می زدند.
مضحک است که کشور را دست مردان داده اند که نتیجه اش بشود این که می بینیم. مقاوت در برابر ورود نیمی از جمعیت فعال ایران به عرصه های اجتماعی هیچ آینده روشنی ندارد. ما میلیون ها تومان برای آموزش هر کدام از بچه هایمان فارغ از جنسیت شان هزینه می کنیم و وقتی نوبت استفاده از این ظرفیت ها می شود به نیمی از آنها می گوییم شما را لازم نداریم، هنر خوانده ای اما نمی توانی ساز بزنی، ورزش کار بوده ای اما نمی توانی ورزش کنی، نبین، نشنو، کاری نکن. تو فقط می توانی همسر خوبی بشوی. خیالی باطل.
خواهیم دید فردایی را که در آن جنسیت زدگی مرده است. خواهیم دید که چگونه دختران امروزِ ما به مدیران شایسته فردا تبدیل خواهند شد. آن روز کسی نمی تواند ادعا کند که ما سخاوتمندانه کرسی های مدیریتی را به زنان بخشیدیم. آن حقی است که گرفته خواهد شد. زنان وارثان درد مشترک قاعدگی نیستند؛ مالکان فردایند.
پی نوشت: نقاشی مفهومی گروهی از دختران ۱۳ ساله از آینده مطلوبی که می توانند بسازند
دکتر محسن طاهری
آینده پژوه و عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
کافه فناوری
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان