اینترنتی زندگی کن!

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Twitter

Google

Yahoo

Delicious

بالاترین

دنباله

[27 Oct 2010]   [ نرگس محمدی ]

راه های اتصال به شبکه جهانی



برای خیلی ها این روز ها زندگی کردن بدون اینترنت تبدیل به یک کابوس بزرگ شده که حتی فکر کردن به آن هم عذاب شان می دهد. با ورود اینترنت به خانه ها و راه اندازی سامانه های مختلف اینترنتی دیگر برای انجام کارهایی مثل امور بانکی و اداری و حتی خرید،دیگر نیازی به جابه جایی در سطح شهر نیست. شما به راحتی می توانید با مراجعه به وب سایت بانکی که در آن حساب دارید به راحتی حساب هایتان را چک کنید، به حساب دیگران پول واریز کنید یا قبوض خود را پرداخت کنید. حتی می توانید از فروشگاه های مجازی کتاب هایتان یا لوازم منزلتان را خریداری کنید بدون اینکه حتی برای لحظه ای مجبور به ترک منزل تان شوید. یکی از مباحثی که به تازگی در ایران جدیت یافته است بحث دور کاری است که البته لازمه آن دسترسی تمام مردم به اینترنت پرسرعت است. دورکاری یا تله ورکینگ،بدین معناست که کارمند اداره وظایف خود را بدون حضور فیزیکی در محل اداره انجام دهد.

در این طرح کارمند به اداره نمی آید و کار خود را در جایی دور از آن، مثلا خانه، انجام می دهد. ارتباط کارمند با اداره، به وسیله اینترنت، تلفن، ایمیل و امثال آن برقرار می شود. هم اکنون سیستم هایی وجود دارند که به وسیله آنها می توان اتاق کارمند در منزل خود را همانند اتاق کار او در اداره شبیه سازی کرد. تلفن منزل مانند تلفن داخلی اداره عمل می کند. کارمندی در اداره با گرفتن شماره داخلی، به جای اتصال به اتاق دیگر اداره، به منزل کارمند، که حتی ممکن است در شهر دیگری باشد متصل می شود. رئیس اداره به وسیله تله کنفرانس ویدئویی می تواند کارمند خود را ببیند و با او رو در رو صحبت کند.



● تولد یک شبکه جهانی

پیدایش اینترنت به دهه ۱۹۶۰ میلادی باز می گردد؛ زمانی که دولت ایالات متحده آمریکا براساس طرحی موسوم به آرپا که در آن زمان برای کارکردهای دفاعی به وجود آمده بود، این طرح را به مرحله اجرا رساند. طرح این بود که کامپیوترهای موجود در شهر های مختلف که هر کدام اطلاعات خاص خود را در آن ذخیره داشتند، بتوانند در صورت نیاز با یکدیگر اتصال بر قرار کرده و اطلاعات را به یکدیگر منتقل کرده یا در صورت ایجاد بستر مناسب اطلاعات را در حالت اشتراک قرار دهند. برای اتصال و ارتباط دادن این شبکه های کوچک و پراکنده که هر کدام به روش و استانداردهای خودشان کار می کردند استانداردهای جدید و مشخصی که همان پروتکل ها هستند توسط کارشناسان وضع شد. سرانجام درسال ۱۹۶۱ میلادی تعداد چهار کامپیوتر در دو ایالت مختلف با موفقیت ارتباط برقرار کردند و با اضافه شدن واژه نت به طرح اولیه، نام آرپانت برای آن منظور شد.



● اینترنت به ایران رسید

▪ سال ۱۳۷۱: تعداد کمی از دانشگاه های ایران، از جمله دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه گیلان، توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و از طریق پروتکل UUCP به اینترنت وصل می شوند تا با دنیای خارج ایمیل رد و بدل کنند. سال ۱۳۷۲: در سال ۱۳۷۲ هجری شمسی ایران نیز به شبکه اینترنت پیوست. نخستین رایانه ای که در ایران به اینترنت متصل شد مرکز تحقیقات فیزیک نظری در ایران بود. در حال حاضر نیز این مرکز یکی از مرکزهای خدمات اینترنت در ایران است. مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات، به عنوان تنها نهاد ثبت اسامی قلمرو [ir. ] در ایران به رسمیت شناخته می شود. این قلمرو مشخصه تعیین شده برای هویت ایران در فضای اینترنت است.

▪ سال ۱۳۷۳: موسسه ندا رایانه تاسیس می شود. پس از راه اندازی اولین بولتن بورد (BBS)، در عرض یک سال نیز اولین وب سایت ایرانی داخل ایران را راه اندازی می کند. همچنین این موسسه روزنامه همشهری را به زبان فارسی در اینترنت منتشر می کندکه این اولین روزنامه رسمی ایرانی در وب محسوب می شود. در همین سال به دنبال اتصال به اینترنت از طریق ماهواره کانادایی کد ویژن (Cadvision)، موسسه ندا رایانه فعالیت بازرگانی خود را به عنوان اولین شرکت خدمات سرویس اینترنتی (ISP) آغاز می کند. سال ۱۳۷۴: مجلس ایران تاسیس شرکت امور ارتباطات دیتا تحت نظر شرکت مخابرات ایران را تصویب می کند و مسئولیت توسعه خدمات دیتا در سطح کشور را به طور انحصاری در اختیار آن شرکت قرار می دهد. سال ۱۳۷۷: پروژه یونیکد در ایران با قرارداد شورای عالی انفورماتیک و همکاری بنیاد دانش و هنر واقع در انگلستان و با نظارت و مدیریت فنی دانشگاه صنعتی شریف تحت عنوان (فارسی وب) آغاز می شود.



● انواع اینترنت در ایران

در ایران بیش از ۶۰۰ شرکت ارائه کننده خدمات اینترنت (ISP) فعال هستند که دسترسی کاربران به اینترنت را به شکل های مختلفی فراهم می کنند.

▪ شماره گیری تلفنی(dial up)

مهم ترین روش دسترسی به اینترنت در ایران دسترسی از طریق شماره گیری تلفنی است. کاربران می توانند از شرکت های ارائه کننده خدمات اینترنتی، اشتراک مدت دار (بر حسب ساعات استفاده از اینترنت یا بر حسب روزهای مجاز برای دسترسی به اینترنت) خریداری کنند یا اینکه از کارت اینترنت استفاده کنند.

▪ اینترنت هوشمند

نوع دیگری از دسترسی با شماره گیری در ایران وجود دارد که به اینترنت هوشمند معروف است. در این روش کاربر با تماس با شماره هایی ۱۰ رقمی که همگی با ۹۰۹۲۳۰ آغاز می شوند، بدون وارد کردن نام کاربری و گذرواژه به اینترنت متصل می شود. اینترنت هوشمند جزو خدمات شبکه هوشمند مخابرات ایران به حساب می آید و هزینه ارتباط با اینترنت از این طریق طبق تعرفه مخابرات ایران به صورت حساب مشترک خط تلفن افزوده می شود.

▪ اینترنت ADSL

ADSL مخفف کلمات Asymmetric Digital Subscriber Line به معنای خط اشتراک دیجیتال نامتقارن است. این تکنولوژی نسبتا جدید است که خطوط تلفن فعلی را به راهی برای دستیابی به صوت و تصویر و تبادل اطلاعات با سرعت نسبتا بالا تبدیل می کند. ADSL می تواند بیش از ۶Mb در ثانیه به مشترک تحویل دهد این بدان معناست که بدون سرمایه گذاری زیاد و با کابل های موجود می توان ظرفیت را تا ۵۰ برابر افزایش داد. با این تکنولوژی حتی می توان محتوای فعلی موجود در اینترنت را از متن به صوت تبدیل کرد و دیگر احتیاجی به کوچک کردن حجم تصاویر گرافیکی و در نتیجه کاهش کیفیت آنها نخواهد بود و می توان به راحتی ویدئو کنفرانس بین دانشگاه ها و مراکز صنعتی برگزار کرد.

▪ اینترنت wi-fi

wi-fi مخفف کلمات Wireless Fidelity است و در حقیقت یک شبکه بی سیم است که مانند امواج رادیو و تلویزیون و سیستم های تلفن همراه از امواج رادیویی استفاده می کند. برقراری ارتباط با شبکه بی سیم شباهت زیادی به یک ارتباط رادیویی دوطرفه دارد. آنچه رخ می دهد به این شکل است:در ابتدا یک مبدل بی سیم اطلاعات را به سیگنال های رادیویی ترجمه می کند و آنها را ارسال می کند. یک روتر (router) بی سیم سیگنال ها را دریافت و رمز گشایی می کند و تبدیل به اطلاعات می کند. حال این اطلاعات با استفاده از یک اتصال سیمی اترنت به اینترنت فرستاده می شود.

▪ اینترنت WiMax

WiMax سیستم ارتباطی و دیجیتالی بی سیم است. همچنین به عنوان پروتکل ۸۰۲. ۱۶ ( توسط IEEE ) شناخته شده است که جایگزینی برای شبکه های بی سیم نواحی شهری تعیین شده است. WiMax می تواند دستیابی بی سیم پهن باند فراهم سازد ( BWA ) که تا ۳۰ مایل ( ۵۰ کیلومتر ) برای ایستگاه های ثابت و ۳ تا ۱۰ مایل ( ۵ تا ۱۵ کیلومتر ) برای ایستگاه های سیار را پوشش می دهد. برعکس، استاندارد های شبکه های بی سیم محلی برای سیستم Wi-Fi در پروتکل ۸۰۲. ۱۱ در اکثر حالت ها به تنها ۱۰۰ تا ۳۰۰ فوت ( ۳۰ تا ۱۰۰ متر) محدود شده است.


● ارتباط از طریق موبایل

در ایران،اپراتور های موبایل نسل دومی هم سیستم GPRS (اینترنت) خود را راه اندازی کرده اند ولی به خاطر محدودیت های موجود چنگی به دل نمی زنند. علاوه بر تعرفه های نامتعادل، سرعت پایین آنها از تعداد مخاطبان آنها کاسته است اما در آینده ای بسیار نزدیک و با ورود اپراتور سوم قرار است تحولی عظیم در عرصه اینترنت در ایران اتفاق بیفتد. یکی از مهم ترین ویژگی های این نوع ارائه خدمات اینترنتی این است که مشترکان اپراتور سوم می توانند سیم کارت خود را داخل وسیله ای به نام دانگل قرار دهند و با اتصال دانگل به پورت USB لپ تاپ یا کامپیوتر در هر زمان و حتی در حال حرکت از اینترنت پرسرعت و بدون محدودیت استفاده کنند. امروزه سرویس GPRS در سه کلاس A، B و C ارائه می شود. در سرویس A سیستم GPRS و GSM(مکالمه و پیامک) همزمان با یکدیگر ارائه می شود یعنی هر دو نوع سرویس همزمان با هم قابل دسترسی است، اما در کلاس B هنگام دسترسی به اینترنت یا تماس با تلفن یا پیامک همزمان ممکن نیست و اگر کاربری هنگام کار با اینترنت بخواهد تماس تلفنی داشته باشد یا پیامکی ارسال کند، اینترنت او قطع شده و تماس تلفنی برقرار می شود. او باید پس از مکالمه دوباره به اینترنت وصل شود. در سرویس های کلاس C نیز سوئیچ کردن به شکل مکالمه یا اینترنت به صورت دستی انجام می گیرد. در آینده اپراتور سوم با ارائه GPRS کلاس A بسیاری از نیاز های اینترنتی مخاطبان را برطرف خواهد کرد.

---

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:

+ پیام نرگس محمدی از زندان اوین به پارلمان اروپا  

+ به من اعتماد کن! پرونده ای برای سیستم مکان یاب جهانی  

+ با کاغذ خداحافظی کن  

+ اینترنتی زندگی کن!  

منبع:

نسخه‌ی چاپی ارسال اين مطلب به دوستان

---

[نظر دهید]    [تعداد نظرهای ثبت شده در پیوند با این مطلب: 0] 

.

---