Iranian Futurist 
Iranian Futurist
Ayandeh-Negar
Welcome To Future

Tomorow is built today
در باره ما
تماس با ما
خبرهای علمی
احزاب مدرن
هنر و ادبیات
ستون آزاد
محیط زیست
حقوق بشر
اخبار روز
صفحه‌ی نخست
آرشیو
اندیشمندان آینده‌نگر
تاریخ از دیدگاه نو
انسان گلوبال
دموکراسی دیجیتال
دانش نو
اقتصاد فراصنعتی
آینده‌نگری و سیاست
تکنولوژی
از سایت‌های دیگر


ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ - ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
Twitter Google Yahoo Delicious بالاترین دنباله

[22 Feb 2015]   [ ﻟﺴﺘﺮ ﺗﺎﺭﻭ]

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ

ﻣﺘﺮﺟﻢ: ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﻴﺎﻭﻧﺪ

ﻧﺸﺮ ﻓﺮﺍ

ﻣﻘﺪﻣﻪ

ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺗﺤﻮﻻﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ، ﺭﺷﺪ ﺷـﺮﻛﺖﻫـﺎﻱ ﭼﻨـﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ، ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑـﺸﺮ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻳﻢ. ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻓﻮﻕ ﺑﻪ ﺍﻳـﺪﻩ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺍﻫﻤﻴـﺖ ﺧﺎﺻـﻲ ﺑﺨـﺸﻴﺪﻩﺍﻧـﺪ. ﺑـﺸﺮ ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﻣـﻲﺩﺍﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎﻱ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻲ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻜﺎﻥ ﻭﺍﺣﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ.

ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﻪﺗﺪﺭﻳﺞ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻋﻠﻤﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫـﻪ ١٩٨٠ ﺍﻋﺘﺒـﺎﺭ ﻋﻠﻤـﻲ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻏﻠﺐ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﻱ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻌﻬﺪ ﻭ ﺍﻧﻌﻜﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭﻳﺎﺑﻲ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻬـﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺗﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻔﻆ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﺁﻳﺪ.

ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﻚ ﺷﺒﻬﻪﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻧﻮﮔﺮﺍﻳﻲ ﻛـﻪ ﻗـﺒﻼﹰ ﻣﻄـﺮﺡ ﺑﻮﺩ، ﺗﻮﺟﻴﻪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮﺑﻲ ﻭ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻣﺤـﺼﻮﻝ ﻧﻴﺮﻭﻫـﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﻛﺘﻤﺎﻥﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻻﺕ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ ﮔـﺴﺘﺮﺵ ﻓﺮﻫﻨـﮓ ﺍﺭﻭﭘـﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ، ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ، ﻭ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻃـﻮﺭ ﺫﺍﺗـﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﺍﻳـﻦ ﻣﻌﻨـﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﻳﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺑﺸﻮﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﺮﺏ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪ.

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻧـﻮﮔﺮﺍﻳﻲ ﻭ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺄﺛﻴﺮﺍﺕ ﺁﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻓﺰﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﺧﻴﺮﺍﹰ ﺷﺘﺎﺑﻲ ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺪﻳـﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻣﺘﺄﺧﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﻓﺮﺍﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺷـﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﺍﻧﻮﮔﺮﺍﻳﻲ ﻳﺎ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩﺷﻜﻨﻲ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻓﺼﻞ ﺍﻭﻝ

ﺑﺮﺝ ﺑﺎﺑﹺﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ

ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺝ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺧﻲ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﻼﹰ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﺴﺖ. ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮﺝ ﺑﺎﺑﻞ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ، ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻮﺩﺍﻱ ﺗﺴﻠﻂ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ

ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺩﻭﺳﺘﺪ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻛﻨﺪ، ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻘﻴـﻪ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬـﺎﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﻫﺪ، ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣـﺮﺩﻡ ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎ ﻭ ﭼـﻪ ﺑـﺮﺍﻱ ﻣـﺮﺩﻡ ﺟﻬـﺎﻥ، ﺑﻪﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻻﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭﺍﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑـﺮﺍﻱ ﺣـﻞ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻬﺎﺭ ﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻴـﺮ ﻭ ﻣﺘﻌﻬـﺪ ﻛـﺮﺩ. ﺑﻨـﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﭘﺎﻱ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮﻱ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻔـﻊ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩﻫﺎﻱ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺪﺍﻧﺪ.

ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻓﻖ ﺩﻳﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺗﺮﺳـﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻛﻤﺘـﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺰﺭﮒ ﺷـﺪﻩ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ، ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﻛـﺸﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺩﻧﻴـﺎ ﻭﺟـﻮﺩ ﻧـﺪﺍﺭﺩ ﻛـﻪ ﺗﻮﻟﻴـﺪ ﺁﻥ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮﺩ. ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﺯﻧﺠﻴﺮﻩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑـﻴﺶ ﺍﺯ ﻫـﺮ ﺟـﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴـﺎﻥ ﺟﺮﻳـﺎﻥ ﺍﻳـﻦ ﺭﻭﻳـﺪﺍﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺳﺦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺎﻛﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﭼﻴﺰﻱ ﺑـﻪﻛﻠـﻲ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ. ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘـﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺁﻥ، ﺑـﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎ ﻧﻔـﻮﺫ ﻧـﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺤﺎﺳـﻦ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﺐ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٠ ﺟﻤﻊ ﻣﺤـﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧـﺎﻟﺺ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ٣١٠٠٠ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺩﻻﺭ ﺑﻮﺩ. ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺭﺻﺪ ﻛﺎﻻﻫـﺎ ﻭ ﺧـﺪﻣﺎﺕ ﺟﻬـﺎﻥ ﺩﺭ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﺷﺪ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ٣٢ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺍﺭﻭﭘـﺎ ٢٥ ﺩﺭﺻـﺪ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ١٦ ﺩﺭﺻﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ٦ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧـﺎﻟﺺ ﺟﻬـﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ٢١ ﺩﺭﺻﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ٨٠ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﻓﻘﻂ ٢٠ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.

ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﻮﺩ، ﺳﻬﻢ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﺻـﻠﻲ ٥١ ﺩﺭﺻـﺪ ﻣﻲﺷﻮﺩ (ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ٢٣ ﺩﺭﺻﺪ، ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ٢٠ ﺩﺭﺻﺪ، ﮊﺍﭘﻦ ٨ ﺩﺭﺻﺪ). ﺳـﻬﻢ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺣﺎﺷـﻴﻪﺍﻱ ٥ ﺩﺭﺻﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ٤٤ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣـﺎﻝ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﺑـﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ٨٠ ﺑﻪ ٢٠ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣـﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﻪ ٥٥ ﺑﻪ ٤٥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺭﺗﺒﻪﺑﻨﺪﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﺪ.

ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ، ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﭼﻴﻦ ﻭ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑـﺰﺭﮒ ﮊﺍﭘﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻗﻴﻤـﺖﻫـﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠـﻲ

ﭼﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ. ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻟﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮊﺍﭘﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﻴﻦ ﺍﺳﺖ (١٦ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧـﺎﻟﺺ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ٤ ﺩﺭﺻﺪ). ﺍﺭﺯﺵ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﭼﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎﻳﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ٥٠ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮊﺍﭘـﻦ ﺍﺳـﺖ (١٢ ﺩﺭﺻﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ٨ ﺩﺭﺻﺪ). ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ ﺍﺯ ﺍﻳـﻦ ﺭﻭﺵﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺟﻬـﺎﻥ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎﻳـﺪ ﻫـﺮ ﺩﻭ ﻋﺪﺳـﻲ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﻴﺮﻳﻢ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺟﺬﺏ ﻛﺎﻻﻫـﺎ ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ (ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ)، ﻗﺪﺭﺕ ﻣﺎﻟﻲ ﻧﻔﻮﺫ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ، ﻳـﺎ ﻣﻴـﺰﺍﻥ ﻗـﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﻘـﺼﺪ ﺗـﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫـﻴﻢ، ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺮﺍﺑـﺮﻱ ﭘـﻮﻝ ﺑـﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻄﺢ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ، ﻳﺎ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨـﻴﻢ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺮﺍﺑـﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺒﺮﻳﻢ. ﻣﻮﺝ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﻋﻤـﺎﻝ ﺳﻴﺎﺳـﺖﻫـﺎﻱ ﺩﻭﻟﺘـﻲ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳـﺘﻪ ﺍﺳـﺖ.

ﺳﻔﺎﺭﺷﺎﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻳﺎﺑﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﺍﺩﻏﺎﻡ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻜﻲ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨـﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷـﺮﻭﻉ ﻛﻨﻨـﺪ، ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﺪ ﻳﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺩﻗﻴﻖ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﻮﺩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺤـﻮﻝ ﺗﻮﻓﻨـﺪﻩ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ، ﺑﻨﮕﺎﻩﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻳﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ. ﺑﺎ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍﻳﺎﻧـﻪ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃـﺎﺕ ﺩﻭﺭﺑـﺮﺩ، ﺷـﺮﻛﺘﻲ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﭘـﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑـﺴﺎﺯﺩ ﻛـﻪ ﺍﺭﺯﺍﻥﺗـﺮ ﺗﻤـﺎﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺩﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷـﺮﻛﺘﻲ ﻛـﻪ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﻧـﺸﻮﺩ، ﺑـﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻣﻲﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺑﺸﻮﻳﺪ.

ﻫﻴﭻ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻩ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﭼﻨـﺪﻣﻠﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻛﻨﺪ، ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺛﺮﻭﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺍﻓﺰﺍﻳﺪ.

ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺰﻳﺖﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺗﺨﺼﺺ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻣﻘﻴﺎﺳﻲ، ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺮﺁﻭﺭﻱ، ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪﮔـﺬﺍﺭﻱ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ، ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ﺗﺨﺼﺼﻲ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ، ﻛﻪ ﺛﻤﺮﻩ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣـﻲﺷـﻮﺩ.

ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ (ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺯﻳﺮﺑﻨﺎ، ﻭﺍﻣﻨﻴﺖ ﺟﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﺎﻟﻲ) ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻜﻨﺪ، ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻱ ﺧﺎﺭﺝ ﻣـﻲﺷـﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﻓﻠـﻪ ﻋﻘـﺐ ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ. ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﺷﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺑﺰﺭﮒﺗـﺮﻱ ﺩﺍﺭﻧـﺪ.

ﻋﺪﻡ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺘﻲﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑـﺮ ﺍﻳـﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻣﻨﺰﻭﻱ ﻣﻮﻓﻖ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﻭﺍﻗﻊﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﻢ، ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺼﺮﺍﻑ ﻳﺎ ﻛﻨﺎﺭﻩﮔﻴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗـﺄﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎﺵ ﻋﺪﻩ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺃﻱ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ، ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖﻫـﺎ ﻓﻜﺮ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲﺩﻫﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭﺑـﺎﺭﻩ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ، ﺭﻭﻳﺪﺍﺩﻫﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻴﻄﻪ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺁﻧﻬـﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺻﺪﻕ ﻣﻲﻛﻨﺪ.

ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ

ﺭﻭﺑﻨﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺯﻳﺮﺑﻨﺎﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ

ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻭﻝ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳـﺪﻱ ﺍﺳـﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺳﻮﻡ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﻭﻡ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﻘـﻼﺏ ﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻧـﺎﮔﺰﻳﺮ ﻣـﻲﺳـﺎﺯﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻧﻘـﻼﺏ ﺳـﻮﻡ، ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨـﺎﺭ ﻣـﻲﮔﺬﺍﺭﻧـﺪ ﻭ ﺑـﻪ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩ ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ

(ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﺘﻲ) ﺭﻭ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ.

ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ. ﺍﻧـﺪﻙ ﺍﻧـﺪﻙ، ﺑـﺎ ﺑـﻪ ﻛﺎﺭﮔﻴﺮﻱ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﻭﺑﻨﺎﻳﻲ، ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻳﺮﺑﻨﺎﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ.

ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ، ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﻤـﺎﻡ ﺷـﻮﺩ ﻭ ﺟـﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻴـﺎﺑﻴﻢ ﻛـﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻮﺩﺁﻭﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺍﺛـﺮﺍﺕ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﻛـﺎﺭ ﮔﻴـﺮﺩ ﻭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺳﻮﻡ ﻋﻠﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻌﻠﻮﻝﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.

ﺍﻳﻦﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﭼﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ، ﺭﺑﻄـﻲ ﺑـﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻟﻲ ﻳﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﻣﺘﻜـﻲ ﺑـﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﭼﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﭼﻴﻦ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺟﻤﻌﻴـﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﻤﻲﺳﺎﺧﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﻣﺰﻳﺖ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﻤـﻲﺷـﺪ، ﺑـﻪ ﺭﺷﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺖ. ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺟﺬﺏ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲﹺ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭼﻴﻦ ﺍﺯ ﻫـﺮ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﭼﻴﻦ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭼﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏﻫﺎﻱ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ، ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﭘﻴﺸﺘﺎﺯ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﻛﺎﻧﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﺐ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪﮔـﺬﺍﺭﻱﻫـﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴـﻖ ﻭ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﺍﻧﺠـﺎﻡ ﻧﻤـﻲﺩﻫـﺪ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ.

٥ ﺷﺮﻛﺖ ﺍﺯ ٢٥ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ١٩٦٠ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺩﻏـﺎﻣﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺷﺪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ١٠٠ ﺍﹶﺑﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ (S&P) ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺗﺒـﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍﺳﺖ. ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻋﻘﺐ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳـﺪ ﺑـﺰﺭﮒ ﺁﻳﻨـﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﺠـﺎﺩ ﻧﻜـﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﻭﻝ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ، ﺑﺮﺧﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﭘﺮﺵ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺠـﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨـﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ. ﺍﮔﺮ ﺭﻭﻧﺪ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ، ﺷـﻜﺎﻑ ١٤٠ ﺑـﻪ ١ ﺑـﻴﻦ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨـﺪﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺗـﺮﻳﻦ ﻛـﺸﻮﺭ ﺟﻬـﺎﻥ

ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﺺ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ، ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻛـﻪ ﻛـﺪﺍﻡ ﻛـﺸﻮﺭ ﭘﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ. ﻣﺜﻼﹰ ﭼﻴﻦ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﻨﺠﺶ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭﺁﻣـﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﺎ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﺗﺮ.

ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٠ ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ ﺑﺮﺍﺳـﺎﺱ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ، ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﻴﺮﻱ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ، ﺗﻤـﺎﺱ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻭ ﺁﻣﻴﺰﺵ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱ، ﺟﻬﺎﻧﻲﺷﺪﻩﺗـﺮﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺷﻜﺎﻑ ﺑﻴﻦ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ ﻭ ﻫﻨﺪ ٢٣ ﺑﻪ ١ ﺑﻮﺩ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒـﻪ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ١٩٩٠ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﺷﺪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ٥ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﺩﺍﺧﻠـﻲ ﺧـﻮﺩ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺿﺮﻳﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻣﺰﺩﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻭ ﺣﻔـﻆ ﻣﺤـﻴﻂ ﺯﻳـﺴﺖ ﻣﺜﺒـﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﻋﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﻌﻠﻮﻝ؟ ﺁﻳﺎ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣـﻲﺍﻧﺠﺎﻣـﺪ ﻳـﺎ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺑﻬﺘﺮ؟

ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ "ﻋﻠﺖ" ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺑﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﺳﺖ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ. ﭘﺮﻭﺍﺿـﺢ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻓﻘﻴﺮﺗﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﮕﺪ ﻣـﺎﻝ ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ، ﻧﺎﺩﻳـﺪﻩﺷـﺎﻥ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛـﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺮﺑﻨـﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﺿﻊ ﺗﻌﺮﻓﻪ ﻭ ﺳﻬﻤﻴﻪﺑﻨﺪﻱ ﺩﺍﺩﻭﺳﺘﺪ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠـﻲ ﺭﺍ ﻛـﺎﻫﺶ ﺩﻫﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺳﺮﺭﺍﻩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻛﻨﺎﺭﻩﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺟﺮﻳـﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭﻩﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺟﻠـﻮ ﻭﺭﻭﺩ ﻫـﺮ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳـﺘﻘﺮﺍﺭ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖﻫـﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻼﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺣﺮﺍﺯ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎﻧﻪ. ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛﺎﻻﻫـﺎ ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻲﺳﻮﺍﺩ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺑﻨﺎﻱ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ ﻣﺪﺭﻧﻲ ﻧـﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺟﺮﻡ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﺎﻟﻲ ﻏﻮﻃﻪﻭﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻲﺑﻬﺮﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺤﻞ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎﺕ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣـﺎﻧﻮﺭ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺟـﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳـﺒﻲ ﻫـﺴﺘﻨﺪ. ﺑـﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻣﺤﺮﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻱ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻣـﺮﺩﻡ ﺑـﺮﺍﻱ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻌﻄـﻴﻼﺕ ﺳﺎﻻﻧﻪ، ﻳﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺤﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﻨـﺪ. ﺳـﻔﺮﻫﺎﻱ ﺧـﺎﺭﺟﻲ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﺩﺭ ﺧـﺎﺭﺝ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﻭ ﻧﮕﺮﺵ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﺨﺒﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻴﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻛﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﻱﻫـﺎﻱ

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﻣﻠﻲ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻛﻢﺭﻧﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥﻫـﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺭﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺳـﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨـﺪ، ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻪﺗﺪﺭﻳﺞ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻋﻤﻞ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺯﻳـﺮﺍ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧـﺎﮔﺰﻳﺮ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ ﺑـﺮﺍﻱ ﺟـﺬﺏ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺩﺭ ﺳﻄﻮﺡ ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺩﻭﻟﺖﻫـﺎ ﺍﺯ ﻧﻈـﺮ ﺗـﺄﻣﻴﻦ ﺍﻣﻜﺎﻧـﺎﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺭﻓﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴـﻞ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺟﺪﺍﺑﺎﻓﺘﻪ ﻓﺮﻭﻛﺶ ﻛﻨﺪ. ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺎﺭﺯﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳـﺪﻩ ﺍﺳـﺖ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪﺗﺪﺭﻳﺞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﻓﻖ ﻣـﻲﺩﻫﻨـﺪ. ﺻـﻒ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺍﺳﺖ.


ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ

ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺮﺝ ﺟﻬﺎﻧﻲ


ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺵ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻟﺰﻟﻪﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷـﻲﻫـﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﻭ ﺭﻛﻮﺩﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓـﺮﻭ ﻧﺮﻳـﺰﺩ. ﺍﻳـﻦ ﺯﻟﺰﻟـﻪﻫـﺎﻱ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺯﻳﺮﺑﻨـﺎﻱ ﺑـﻲ ﺛﺒـﺎﺕ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰﻧﺪ. ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺯﻟﺰﻟﻪﻫـﺎﻱ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩﻱ ﻓـﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﺴﺘﺮﻱ ﺳﻨﮕﻲ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﺭﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﻣﻴﻦﻟﺮﺯﻩﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺑـﺎﻻﻱ ﺑـﺮﺝ ﻳﻌﻨـﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﮕﺎﻩ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻲﻟﺮﺯﺍﻧﻨﺪ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬـﺎﻥ ﺍﺳـﺖ. ﻓﻘـﻂ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﻭ ﭘﻮﻟﻲ ﺿﺪ ﺍﺩﻭﺍﺭﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﻛﻮﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺎﻧﻌﻨﺪ ﻛـﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ ﺑﺮﺍﻧـﺪ ﻭ ﺍﮔـﺮ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴـﻮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﺪ، ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ. ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻻﺗﺎﺭﻱ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺟـﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺯﻧﻨـﺪ، ﻭﺭﺷﻜـﺴﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ:

ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺻﻨﻌﺖ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈـﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ١٩٢٩ ﺣﺪﻭﺩ ٢٠٠٠ ﺷﺮﻛﺖ ﺧﻮﺩﺭﻭﺳﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ. ﻫﺮ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪﺳﺎﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﻫﻨـﺮﻱ ﻓـﻮﺭﺩ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺳﺎﺯ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺩﻫﻪ ١٩٥٠ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻓﻮﺭﺩ، ﺟﻨﺮﺍﻝ ﻣﻮﺗـﻮﺭﺯ ﻭ ﻛﺮﺍﻳﺴﻠﺮ. ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻬﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ١٩٥٠ ﺛﺮﻭﺗﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻧـﺪ. ﺍﻣـﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺭﺍﺯ ﺑﻘﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ:

ﻓﻮﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺍﻟﮕﻮﻳﻲ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻛﺮﺩ: ﺧﻂ ﻣﻮﻧﺘﺎﮊ، ﺳﺎﺧﺖ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺯﻧﺠﻴﺮﻩ ﺗﺄﻣﻴﻦ.

ﺟﻨﺮﺍﻝ ﻣﻮﺗﻮﺭﺯ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺗﺠﺎﺭﺗﻲ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻛﺮﺩ: ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻣـﺪﻝﻫـﺎ ﻭ ﺭﻧـﮓﻫـﺎ. ﺟﻨـﺮﺍﻝ ﻣﻮﺗﻮﺭﺯ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺸﺨﺺ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﻳﺨﭽﺎﻝ ﺍﻭ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ.

ﻛﺮﺍﻳﺴﻠﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﻓﻖ ﺭﺍ ﺍﺩﻏﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺻـﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺷـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳـﺎﻝ ١٩٩٨ ﺑـﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ ﻣﺮﺳﺪﺱ ﺑﻨﺰ ﺍﺩﻏﺎﻡ ﺷﺪ.

ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﻱ ﻣﻮﻓﻖ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺷـﻮﺍﺭ ﺍﺳـﺖ. ﻫـﺮ ﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺧﻮﺵﺑﻴﻨﻲ ﻣﻔﺮﻁ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺑـﻪ ﻛـﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻩﺍﻱ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﻣﻔﺮﻁ ﻣﻲﺭﺳﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺎﺭﻱ ﺑـﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻃﻼ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨـﺪ ﺷـﻮﻧﺪ. ﺑﻌـﻀﻲ ﺣـﺴﺎﺑﻬﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻨﺪ. ﻭﻟﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪﺁﺳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺍﻟﮕﻮﻫـﺎﻱ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻮﻓﻖ ﻛﺪﺍﻣﻨﺪ.

ﻣﺪﻝﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﺧﻮﺑﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺪﻝ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻧﻤـﻲﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺯﻣـﺎﻥ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺭﺍ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﺭﻛﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺟﻠﻮ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﭘﻮﭼﻲ ﺍﺳﺖ. ﻛـﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲﻫﺎ ﺑﻜﻨﺪ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲﺭﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ.

ﺣﺒﺎﺏﻫﺎﻱ ﻣـﺎﻟﻲ ﻭ ﺭﻛﻮﺩﻫـﺎﻱ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩﻱ ﺑـﺰﺭﮒ، ﺭﺳـﻮﺍﻳﻲﻫـﺎﻱ ﻣـﺎﻟﻲ ﺩﺭ ﭘـﻲ ﺩﺍﺭﻧـﺪ. ﻫـﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﻭﻧـﻖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﻭﻧﻖ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺁﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻋﻤـﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﻭﻧﻖ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ (ﺩﺭﺁﻣـﺪﻫﺎ ﻭ ﺳـﻮﺩﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺗﻮﻗﻊ ﺗﺤﻠﻴﻞﮔﺮﺍﻥ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﺑﻨﺪ) ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺟـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﻤـﻪ ﺷـﺮﻛﺖﻫـﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ.

ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲﻫﺎﻱ ﺫﺍﺗﻲ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ، ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺭﺍﻩ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﻛﻮﭼـﻚ ﺑﮕـﻮﻳﻴﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎﺯﻱ ﻏـﻞ ﻭ ﻏـﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺷـﺮﺍﻳﻂ ﺑـﺎﺯﻱ ﺑـﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬـﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ.

ﺭﺍﻩ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻏﻠﻂ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻣﻘﺮﺭﺍﺗﻲ ﻭﺿﻊ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻩﭘﺎﻫﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺪﻫﺪ. ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻳﺐﻫﺎ. ﻫـﻴﭻ ﻣﻘﺮﺭﺍﺗـﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﻛﺎﻣﻠﻲ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺩﺭﻏﮕﻮ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٣ ﮊﺍﭘﻦ، ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﻛﻨﺪﻱ ﻳﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﺭﺷﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘـﻪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻪﺗﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﻣﺠﺪﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬـﺎﻥ ﺩﺷـﻮﺍﺭﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻏﺎﺯﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻳﺶ V ﻛﺎﺭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳـﻦ ﺳـﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﻨﺪ، ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩ ﺟﻬـﺎﻥ ﺑﻬﺘـﺮ ﻣـﻲﺷـﻮﺩ. ﺍﮔـﺮ ﮊﺍﭘـﻦ ﻭ ﺍﺭﻭﭘـﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮﻫﺎﻳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻗﻄﺎﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺮﻡﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﮔﺮ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﺗﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣـﻲﺍﻓﺘﺎﺩﻧـﺪ، ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻨﻲ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﻴـﺴﺖ. ﻣـﺸﻜﻞ ﻭﺍﻗﻌـﻲ

ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻃﺮﺯ ﻓﻜﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻭﺍﮔـﻦ ﺑـﻮﺩﻥ ﺧـﻮﺩ ﻗـﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ، ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ، ﺭﺷﺪ ﺛﺮﻭﺕ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﻫﺮﻡ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ، ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺑﻪﺭﻏﻢ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫـﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﺎ ﻧﺴﺒﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ. ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳـﻦ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻧـﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭﺁﻣـﺪﻫﺎ ﺭﻭ ﺑـﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎﹰ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻣﻲﺭﺍﻧﺪ. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ، ﻫﺮ ﺳﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﺷﻜﺎﻑ ﺑـﻴﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻭﺳﻂ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﻣﻲﺳﺎﺯﻧﺪ. ﻭ ﺷﮕﻔﺖﺁﻭﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻬﻲﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑـﺎ ﻃﺒﻘـﻪ ﻭﺳﻂ ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.

ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻣﺮﻱ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﻠﻘﻲ ﻣـﻲﺷـﺪﻩ ﺍﺳـﺖ. ﺍﻣـﺎ ﺍﻳـﻦ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪﺍﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻟﻴﻞ ﺑـﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ:

١. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺨﺎﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺳﺮﺍﻧﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﻭﻏﻨﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ.

٢. ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪﺍﻱ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ، ﺑﺎﺭﻧـﺪﮔﻲ ﻭ ﺣﺎﺻـﻠﺨﻴﺰﻱ ﺯﻣـﻴﻦ ﺑـﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

٣. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ، ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ، ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺧﺪﻣﻪ ﺍﺷـﺨﺎﺹ ﺗﻔـﺎﻭﺕ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯﻱ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪﺍﻱ ﻭ ﺗﺴﻬﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ، ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻄﺢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺩﺍﺷـﺘﻦ ﺩﺭﺁﻣـﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻣﻌﻨﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ، ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ.

٤. ﺑﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺳـﺖﻛـﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪﻥ، ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳـﻲ (ﻫـﺮ ﻧﻔـﺮ ﻳـﻚ ﺭﺃﻱ)

ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻛﺜـﺮ ﺭﺃﻱﺩﻫﻨـﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻳـﺪ ﺍﺣـﺴﺎﺱ ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﻧﻈـﺎﻡ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻲﻫﺎ ﺑﺮ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻭ ﺑﺎﺯﺗﻮﺯﻳﻊ ﺛﺮﻭﺕ ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﻣـﻲﻭﺭﺯﻧـﺪ ﻭ ﺩﻭﻟـﺖﻫـﺎ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻧـﺪ ﺑـﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳـﺖ ﺭﺃﻱﺩﻫﻨﺪﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺪﻫﻨﺪ.

ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎﺭﻡ

ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﻣﺨﺎﻟﻒ

ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼﹰ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ. ﺁﻳﺎ ﻋﻘﺐﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳـﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ، ﭼﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻲ؟ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﺎﺟﻌﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻫﻴـﺖ ﺍﻳـﻦ ﻓﺎﺟﻌـﻪ ﭼﻴـﺴﺖ؟ ﺍﻳﻨﻬـﺎ ﻣﻌﻤـﻮﻻﹰ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ. ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳـﻨﺪ، ﺳـﻄﺢ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫـﺎﻱ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻳﺪ؛ ﺳـﻄﺢ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫـﺎﻱ ﻣﺘﻮﺳـﻂ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺳﻄﺢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﻱ ﻣﺘﻮﺳـﻂ ﺟﻬـﺎﻥ ﺳـﻮﻡ ﺧﻴﻠـﻲ ﺧﻴﻠـﻲ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻳﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﻧﺪ، ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺁﻳﺪ؟ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﺰﺭﮒ ﻣﺜـﻞ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻓﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺎﻻﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺮﻣـﻲﮔﺮﺩﻧـﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳـﻦ ﻓﺮﺁﻳﻨـﺪ ﺳـﻄﺢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﻱ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻳﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨـﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧـﻪﻫـﺎﻱ ﻛﻮﭼـﻚ ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ، ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻥ ﻭ ﺧـﻮﺩﺭﻭ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺗﻨﻮﻉ ﻛﺎﻻﻫﺎ ﻛﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﺪﻝﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ. ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻞ ﻓﻮﺭﻱ ﻣﻨﻊ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻔﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻛﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﻧﻔﺘﻲ ﺭﺍ ﻛـﻪ ﻣـﺼﺮﻑ ﻣـﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ ﺗﻮﻟﻴـﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﻔﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺭ ﻛﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ ﺍﮔﺮ ﻧﻔﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﻮﺩ، ﺷﺒﻜﻪ ﺣﻤﻞ ﻭ ﻧﻘﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﻗﻄـﺎﺭ ﺑﺮﻗـﻲ ﻭ ﺍﺗﻮﺑـﻮﺱ ﺑﺮﻗـﻲ ﺭﻭ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧـﺪ. ﻣـﺮﺩﻡ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻴﻮﻩﺍﻱ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ. ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﺮﻕ ﻻﺯﻡ، ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺫﻏﺎﻝ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﻳﺎﺑﺪ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥﻣﺪﺕ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻭﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻣﻲﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛـﻪ ﺍﮔـﺮ ﭘـﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻋﻘﺐ ﺑﻜﺸﻨﺪ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﻲﺁﻳﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﻫـﺴﺘﻨﺪ.


ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﺴﻠﻂ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﮕﺮﺍﻧﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧـﻮﺩ ﺭﻫـﺎ ﺷـﻮﻧﺪ.

ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ.

ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ، ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪﺑﺎﺭ ﺍﺳـﺖ.

ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺩﺭﺩﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻨـﺸﺄ ﺩﺭﺩ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤـﻲﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ ﻭ ﻋﺠﻴـﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺁﻳﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿـﻊ ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﻫـﺮﻡ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﻧﮕـﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﻠﻄﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺮﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ، ﻧﻤﻲﭘﺴﻨﺪﻧﺪ. ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﺁﻧﻬـﺎ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﻃﺮﺣﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﺘـﺮﺍﺽﺷـﺎﻥ ﻭﻗﻌـﻲ ﻧﻨﻬـﺎﺩﻩ ﺍﺳـﺖ. ﭘـﺎﺭﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺿﺪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴـﺎﻥ ﺍﺯ ﺑـﺎﻍ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﻣﻴـﻮﻩﻫـﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﭼﻴﻨﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﻟﮕـﻮﻱ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﻧـﺴﺨﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻟﮕـﻮﻱ ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲ ﺍﺳـﺖ، ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻨﻨـﺪ، ﺍﻣـﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭﻓﻖ ﺩﻫﺪ.

ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺿﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺍﻣـﻮﺭ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻴﻢ ﺍﺯ ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺳﺮﭼـﺸﻤﻪ

ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ، ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻲﻃﻠﺒﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩ ﻣﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ، ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺿﻊ ﻛﻨﺪ. ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺳـﺦ ﻧﻴـﺎﺯ ﺑـﻪ ﻣـﺪﻳﺮﻳﺖ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟـﻮﺩ ﺳـﺎﺯﻣﺎﻥﻫـﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ، ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﭘﻮﻝ، ﺑﺎﻧﻚ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ.

ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻘﺶ ﺳﺮﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺟﻬـﺎﻥ ﺍﺳـﺖ. ﺍﻳـﻦ ﻧﻘﺶ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺍﻳﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺻﻼﹰ ﺍﻳﻔﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﻛـﺸﻮﺭﻱ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺑﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺩﻳﮕـﺮ ﻗـﺪﺭﺕ ﺍﻳـﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻔﺎﻱ ﻧﻘﺶ ﺳﺮﻛﺮﺩﮔﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬـﺎﺗﻲ ﺩﺭﺳـﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﺘﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﻓﻨﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻴﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺪﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺳـﺨﻦ ﻣـﻲﮔﻮﻳﻨـﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻜﺸﻨﺪ، ﺍﻣـﺎ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﭼﻴـﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻴﺮ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺩﻭﻟﺖﻫـﺎ ﻛـﻪ ﺁﻫﻨـﮓ ﺑﻨﺎﻱ ﺑﺮﺝ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩﻛﺎﺭ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.

ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻋﺎﺩﺕﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﻛﺎﺭ ﻋﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫـﺎﻱ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﻓﻨـﺎﻭﺭﻱ ﺧﻴﻠـﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ (ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻋﻤﺪﻩﺍﻱ ﻛـﻪ ﺳـﺮﻳﻊ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﻧﺪﺭﺗﺎﹰ ﺑﻪﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ) ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩﻱ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺁﻣﻴﺰﻩﺍﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺯ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ.

ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺯﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﻠﻲ ﺭﺍ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺻـﻮﺭﺗﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺤﻠﻲﻫﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻲﺟﺎﺫﺑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ، ﺗـﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻠﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺤﻠﻲﻫﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬـﺎﺟﺮﺍﻥ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭﺑﻲﺟﺎﺫﺑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ. ﻭﺍﻛﻨﺶ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻛـﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺟﺎﺫﺑﻪﺗﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑـﻪ ﻣﻨﻈـﻮﺭ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﻬـﺎﺟﺮﺕ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭﺍﻛﻨﺸﻲ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺸﺌﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ.

ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ

ﺧﻄﺮﻫﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺝ ﺟﻬﺎﻧﻲ

ﻧﻈﺎﻡﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺯﻣﻮﻥﻫﺎﻱ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨـﺪ ﺣـﺪ ﻭ ﻣﺮﺯﺷﺎﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ؟ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺁﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﻧﻈـﺎﻡ ﻭﺟـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺯﻳـﺮ ﻓـﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻋﻤﺪﻱ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﻣﻲﺗـﻮﺍﻥ ﺑـﻪ ﺁﻥ ﻣـﺸﻐﻮﻝ ﻛـﺮﺩ ﻭ ﺑـﻪ ﺗﻤـﺮﻳﻦ ﻓﻜـﺮﻱ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛـﺮﺩ؟ ﻭ ﺍﮔـﺮ ﻣﺘﻼﺷـﻲ ﺷـﻮﺩ ﭼـﻪ ﭘـﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫـﺪ ﺁﻣـﺪ؟ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺭﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻛﺸﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛـﺴﻲ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺁﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮﻱ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳـﺖ. ﻫﻴﭽﻴـﻚ ﺍﺯ ﺍﻳـﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎ ﺁﻫﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﺗﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺴﺠﺎﻡ ﻛﻠﻲ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﻣﻮﻥﻫﺎ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﻧﻈـﺎﻡ ﻣﺤﻜـﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺤﺮﺍﻧﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﻟـﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.

ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎﻥ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ. ﺭﺑﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﻫـﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎﺭﺑﺎﻳﻲﻫﺎﻱ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻱ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﻛﻨﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺟﻬﺎﺕ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺳـﺖ.

ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺶ ﭘﺸﻪﺍﻱ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﭘﺸﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺖ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬـﺎ ﺧﻄﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺍﻳـﻦ ﺩﻳـﺪﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﻋـﻮﺽ ﻛـﺮﺩ. ﺍﻳـﻦ ﭘـﺸﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧـﻮﻉ ﭘﺸﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻻﺭﻳﺎﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺗﻼﻕﻫﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨـﻴﻦ ﺣﻮﺍﺩﺛﻲ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ.

ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﭼﻴـﺰﻱ ﺩﺭ ﺗـﺼﻮﺭ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻧﻴﺶﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﻴﺶ ﮔﺰﻧﺪﻩ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺑﺮﺳﺪ. ﻳﻚ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ﺍﻧﻘﺒﺎﺽ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺍﺳﺖ، ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻘﻮﻁ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ. ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮊﺍﭘﻦ ﺍﺗﻔـﺎﻕ ﺍﻓﺘـﺎﺩ. ﺍﮔـﺮ ﺟﻠـﻮ ﺳﻘﻮﻁ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ، ﺭﺷﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷـﺪ ﻓﺎﺟﻌـﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﺥ ﺩﻫﺪ، ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ، ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻧﻈﺎﻡ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎﹰ ﺑﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻗﻴﻤﺖ ﺩﻻﺭ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﺩ. ﻣﺜﻼﹰ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻳﻮﺭﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﺰﺩﻳـﻚ ﺑـﻪ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﻣﺮﺗﺒﺎﹰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻘﻮﻁ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎﹰ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٣ ﺑـﻪ ٣٠ ﺩﺭﺻـﺪ ﺭﺳـﻴﺪ. ﺧـﻮﺵﺑﻴﻨـﺎﻥ ﻭ ﺑﺪﺑﻴﻨﺎﻥ ﻫﻢﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎﻥ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻻﺭ ﻣﻲﻓﺮﻭﺷﺪ، ﺿﺮﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔـﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻻﻳﻞ ﻧﮕﺮﺍﻥﻛﻨﻨﺪﻩﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻛـﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻘﻮﻃﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻘﻮﻃﻲ ﻓﺮﺍﺭﺳﺪ ﭼﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺧﺴﺎﺭﺕﻫﺎﻳﻲ


ﺑﺎﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ.

ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﻭﺍﻝ ﺗﺪﺭﻳﺠﻲ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻴﻮﻉ ﺁﻥ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﺪﺯ ﻭ ﺳﺎﺭﺱ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﺩﻩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﻭ ﻛﺎﻓﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑـﻮﺩ، ﺩﺭ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ. ﻧﻈﺎﻡ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻣﻠﻲ ﺑـﺎ ﺻـﺮﻑ ﺍﻧﺮﮊﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﻛﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺪﻭﻥ ﺣﻘـﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴـﺖ ﻓﻜﺮﻱ، ﺣﺘﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ. ﻣﺠﻬﻮﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻛﺸﻒ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲﺩﻫﻨـﺪ ﻳـﺎ ﺑـﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻄﺢ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ. ﺗـﻨﺶ ﻃﺒﻴﻌـﻲ ﺑﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺍﻳﺪﻩﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺪﻩﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻞ ﺷﻮﺩ.

ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻣﺪﺕ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺘﻜﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑـﻪﺧـﻮﺑﻲ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻛﻨـﺪ ﻣﮕـﺮ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺣﻘـﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﮔﺮﺩﺩ. ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻈﺎﻣﻲﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜـﺮﻱ، ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﺘﻼﺷـﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺘﻜﻲ ﺑـﺮ ﺩﺍﻧـﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫـﺪ ﮔﺮﻓـﺖ ﻭ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻫﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺩﺍﻧـﺶ، ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ ﺩﺍﻧـﺶ ﻛﻨـﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻭﺿﻊ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻳـﻲ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺩﺭﺳـﺖ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺍﻧـﺴﺎﻥ ﺑـﻪ ﻃـﻮﺭ ﺫﺍﺗـﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﺗـﺎﺯﻩﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﻼﻗﻴﺘﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻧﻴـﺴﺖ.

ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﻳﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻼﻗﻴـﺖ ﭼﻴـﺰﻱ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﺧﻮﺩﺑﻪﺧﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. ﺑﺬﺭ ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺳـﺒﺰ ﻣـﻲﺷـﻮﺩ. ﺷـﺮﺍﻳﻂ ﻇﻬـﻮﺭ ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﺘـﺮﺍﻉ ﻭ ﺧﻼﻗﻴـﺖ ﻣﻬﻴـﺎ ﻣـﻲﺳـﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺍﺳﺖ


ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ

ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺮﺝ ﺟﻬﺎﻧﻲ


ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﭘﻴﺶﻗﺮﺍﻭﻝ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺁﻳﺪ، ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﻱ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺩﻳﮕـﺮ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺟﻠﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕـﺮﺍﻥ ﺑـﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳـﻨﺪ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨـﺪ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ، ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻧﻈﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻋﻘﺐﺍﻓﺘﺎﺩﮔﻲ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻣﻲﺳﺎﺯﺩ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﺑﻲﺳﻮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺣﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺒـﺮﺍﻥ ﻛﻨﻨـﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗـﺎ ﺩﺳـﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻬﺮﻩﻭﺭﻱ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ــ ﺗﺄﺳـﻴﺲ ﻣﺪﺭﺳـﻪﻫـﺎﻱ ﺭﻭﺳـﺘﺎﻳﻲ ـــ

ﺟﺪﺍﻛﺮﺩﻥ ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﺍﺯ ﺁﺏﻫﺎﻱ ﺁﻟﻮﺩﻩ، ﺍﻗـﺪﺍﻡ ﭘﻴـﺸﮕﻴﺮﺍﻧﻪ ﺑـﺮﺍﻱ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺷـﻴﻮﻉ ﺍﻳـﺪﺯ ﻭ ﺗﺄﺳـﻴﺲ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﻻﺯﻡ (ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻗﻀﺎﻳﻲ) ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮﺩ.

ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲﻫﺎ، ﻭﻟﻮ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ. ﻫﻴﭻ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﺳﺖ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﺮﻡ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻬﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﺍﻥ ﺛﺮﻭﺕﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﺮﺽ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷـﻨﺪ.

ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻧﺎﺍﻣﻦ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﺟﺮﻡ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺳﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑـﺮ ﺗﻮﻓﻴـﻖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ. ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻌﺮﻓﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻓـﺴﺎﺩ ١٠ ﺩﺭﺻـﺪ ﺍﻓـﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﺑـﺪ، ﺗﻮﻟﻴـﺪ ﻛﺸﻮﺭ ٥ ﺩﺭﺻﺪ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ. ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺟﻠﺐ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻧﻴـﺴﺖ. ﻫـﺮ ﻛـﺸﻮﺭﻱ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﺁﺳﺎﻧﻲ ﻭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑـﺎﺯﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧـﺪ، ﻓﻨـﺎﻭﺭﻱ ﺩﺍﺭﻧـﺪ، ﺗﺨـﺼﺺﻫـﺎﻱ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻲ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺗـﺎ ﺷـﺮﻳﻚ ﺍﻗﺘـﺼﺎﺩ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﻮﻧﺪ. ﺑـﺪﻭﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻧﻔـﻮﺫ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫـﺎ ﺩﺷـﻮﺍﺭ ﺍﺳـﺖ. ﻛـﺴﺐ ﻓﻨـﺎﻭﺭﻱ ﺟﺪﻳـﺪ ﻣـﺸﻜﻞ ﻭ ﻳـﺎﻓﺘﻦ ﺗﺨﺼﺺﻫﺎﻱ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﻤـﻲﺗﻮﺍﻧﻨـﺪ ﺩﺭ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻛﻼﻥ ﻛﺎﻻﻱ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ، ﺣﺘـﻲ ﺩﺭ ﺻـﻨﺎﻳﻊ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻓـﺰﻭﺩﻩ ﺍﻧﺪﻙ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻔﺶ ﻭ ﻧﺴﺎﺟﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ، ﻧﻤـﻲﺗﻮﺍﻧﻨـﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫـﺎﻱ ﺟﻬـﺎﻥ ﺑﻔﺮﻭﺷـﻨﺪ. ﺷـﺮﻛﺖﻫـﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﺖﻭﺟﻮﻱ ﻣﻜﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺍﻥﺗﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﺩﻧﻴـﺎ ﻣـﻲﭼﺮﺧﺎﻧﻨـﺪ. ﺍﻣـﺎ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﺬﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣـﻲﺷـﻮﺩ .

ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﺍﺳـﺖ ﺍﻣـﺎ ﻛـﺴﻲ ﺳـﺮﺍﻍ ﺁﻓﺮﻳﻘـﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﺩ. ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻢﺗـﺮ ﺍﺯ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ.

ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺗﻼﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖﻭﭘﺎ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺳﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼﹰ ﻛﺸﻮﺭ ﭼﻴﻦ ﺩﺭ ﺣـﺎﻟﻲ ﺍﺳـﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﺎﻡ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻨﺎﻃﻘﻲ ﻛﻮﭼﻚﺗـﺮ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺁﻓﺮﻳﻘـﺎﻱ ﺳـﻴﺎﻩ ﺭﻭﺯﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﻘﺐﺗﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﻣـﻲﮔـﺬﺭﺩ.

ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﻣـﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻓﺮﻳﻘـﺎ ﺩﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﭼﻴﻦ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ، ﻓﻮﺕ ﻭ ﻓﻦ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﻮﺕ ﻭ ﻓﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺳﺎﺩﻩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻣـﺴﺎﻋﺪ

ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ، ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑـﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘـﻪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖﺷـﺎﻥ ﮔـﺸﻮﺩﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ، ﻛﺎﺭﺁﻓﺮﻳﻨﺎﻥ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪﺍﻥ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ.


ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ

ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ

ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﻳﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺤـﺪﻭﺩ ﺍﺳـﺖ.

ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭﺿﻌﻴﺘﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻫﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﻈـﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷـﻲ ﺧـﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳـﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﮔﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻭﺳﺎﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﻨـﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺤـﺮﺍﻥ ﻣـﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧـﺪ. ﻛﻤـﻚ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﭘﻮﻝ ﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻛﻤـﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭ ﻣﺆﺛﺮﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. ﺍﮔﺮ ﻛﻤﻚ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﺯﺩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻲﮔﺮﺩﺩ. ﺍﮔﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﺻـﺪﺩ ﻛﺎﻫﺶ ﻓﻘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨـﺪ ﮔـﺸﻮﺩ. ﻫـﻴﭻ ﻛﻤﻜﻲ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻛﺮﺩ. ﻓﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ، ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻥ ﺳـﻮﻡ ﻣﻬـﺎﺭﺕﻫـﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦﹺ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ، ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻳﺎ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﻨـﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺁﺳﻴﺐ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻛـﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﭘـﺎﻱ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﻑ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺍﻳـﻦ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﻛـﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺧﻮﺩﻛﻔـﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻣﺼﻴﺒﺖﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻛـﺸﺎﻭﺭﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﻝ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﺍﻥ ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﭘﻮﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺍﻭ.

ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮﺳﻌﻪﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺳـﻲ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﺯﺍﻥ،

ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ. ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳـﻦ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﺣﻘـﻮﻕ ﺍﻧﺤـﺼﺎﺭﻱ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺍﻋﺎﺕ، ﻛﭙﻲ ﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﻋﻼﺋﻢ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺟﻨﺎﺡﻫﺎﻱ ﭼﭗ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻓﺸﺎﺭ ﻣـﻲﺁﻭﺭﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻤﺎﻥﻫﺎﻱ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛـﻪ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺯﻳﺴﺖﻣﺤﻴﻄﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ، ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳـﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻥﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺟﻬـﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻧـﺪ. ﻫﻤـﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻥ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻱ ﺭﺷﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺒﺘﻨـﻲ ﺑﺮ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻋﻤﻼﹰ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺩﺭ ﻣﻨﮕﻨﻪ ﭼﻴﻦ ﻭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﺮﺩ ﻣﻲﺷﻮﺩ.

ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﭼﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻼﺷﻲ ﺧﺴﺘﮕﻲﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﺑﻲﻭﻗﻔﻪ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮﺻـﺎﺩﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻣﻮﺍﺯﻧﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻨﻔـﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ. ﮊﺍﭘﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﻪﻫﺎﻱ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫـﺸﺘﺎﺩ ﻫﻤـﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳـﺖ ﺭﺍ ﺍﺗﺨـﺎﺩ ﻛـﺮﺩ.

ﺗﺎﻳﻮﺍﻥ، ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ، ﻛﺮﻩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭ ﻫﻨﮓ ﻛﻨﮓ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﻫـﻪ ﻫـﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻧـﻮﺩ ﻣـﺴﻴﺮ ﮊﺍﭘـﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺑـﻪ ﻧﺘـﺎﻳﺞ ﺩﺭﺧﺸﺎﻧﻲ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ، ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﭼﻴﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳـﺘﻲ، ﺭﺷـﺪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺮ ﺭﺷﺪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺁﻥ ﭘﻴﺸﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠـﻮ ﻣﻲﺭﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﻭﻧﻖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﮊﺍﭘﻦ، ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺷﺪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺷﺪ ﻣﺤـﺼﻮﻝ ﻧﺎﺧـﺎﻟﺺ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺑﻮﺩ.


ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ

ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ

ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﺮﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺍﺳـﺖ ﻭ ﻓـﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺝ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺮﺝ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺭﻳﺰﺩ. ﻣـﺸﻜﻼﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ، ﺗﻬﺪﻳـﺪﻱ ﺑـﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣـﺎ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ، ﺣﻔﻆ ﺭﻭﻧﻖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺟﻬـﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺍﺳـﺖ. ﺑـﺪﻭﻥ ﺭﺳـﻴﺪﻥ ﺑـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ ﻫﺪﻓﻲ، ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﻧﻖ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﺮﺗﻘﺎﺿﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﻖ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﺳـﺖ، ﺍﻣﻴـﺪﻱ ﺑـﻪ ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﻘﺒﺎﺽ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ، ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻭ ﺗﺪﻭﻳﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﻛﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻧﻘﺒﺎﺽ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫـﺎﻱ ﭘـﻮﻟﻲ ﻭ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺭﻛـﻮﺩ، ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻛـﺎﻫﺶ ﻣﺎﻟﻴـﺎﺕﻫـﺎ ﻳـﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺍﺳﺖ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻞﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﭼﺎﺭﭼﻮﺑﻲ ﻛﻠﻲ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﭘﺎﻳـﻪ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺗﻌﻴﻴﻦﺷﺪﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﺌﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮﻩ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﺮﻛﺰﻱ ﻗﺎﺑـﻞ ﺍﺟـﺮﺍ ﺑﺎﺷـﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٣ ﺟﺮﺝ ﺑﻮﺵ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻛﻨﮕﺮﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﻩﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪﻣﺪﺕ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ، ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﺸﻮﻳﻘﻲ ﻣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺣﻔﻆ ﺛﺒﺎﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ﺍﺟﺮﺍﻱ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫـﺎﻱ ﺍﻧﻌﻄـﺎﻑﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﺳـﺘﺎﻱ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻛﺴﺮﻱﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻲ، ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﺎﺭﻱ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻛﻼﻥ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﻬﺎﻧﻲ، ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺳﺮﻛﺮﺩﮔﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻌﺘﺮﺿﻨﺪ، ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻻﻳﻨﺤﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ.

ﻫﺮ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫـﺎﻱ ﺑـﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠـﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻬﺎﺩﻫـﺎﺋﻲ ﭼـﻮﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ، ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﭘﻮﻝ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺎﻧﻚ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎ ﺩﺭ ﻣـﺴﺎﺋﻞ، ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎﹰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺁﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻋـﺮﺍﻕ ﺍﺳـﺖ. ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﭼﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﻮﺍﺩﺙ ﮊﺋـﻮﭘﻠﺘﻴﻜﻲ ﻭ ﻧﻈـﺎﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺑﺮﺧـﻮﺭﺩ ﺑـﺎ ﻋـﺮﺍﻕ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺑﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻜﻨﺪ.

ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺤﺚ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣـﺮﺩﺩ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ. ﮔـﺎﻫﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺯﻭﻭ، ﺑﻮﺳﻨﻲ، ﻭ ﺍﻭﮔﺎﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺮﺍﻕ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛـﻪ ﺍﻗـﺪﺍﻣﺎﺕ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳـﻖ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﺮﺍﻕ. ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕـﺮ ﺍﺯ ﻣـﻮﺍﺭﺩ، ﻣﺜـﻞ ﻛﺮﻩ ﺷﻤﺎﻟﻲ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﻱ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﻋﺪﻡ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻣﻌﻄﻮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧـﺸﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﮊﺍﭘﻦ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻔﺎﻱ ﻧﻘﺶ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ. ﮊﺍﭘـﻦ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺎﻃﻘﻲ ﻛـﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺭﻭﭘﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬـﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﺰﻧﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺩﺭ ﺗـﺴﻠﻂ ﻧﺎﻣﺤـﺪﻭﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﻠﻠﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ. ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺎﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺭﻭﭘـﺎ، ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎ ﻭ ﮊﺍﭘـﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﻛﻪ ﺩﻭ ﺭﺃﺱ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﺃﺱ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻠﺚ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ، ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻭﺯﻧﻪﻫﺎﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ، ﺁﻣﺮﻳﻜـﺎﻳﻲﻫـﺎ ﺧـﻮﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﻲ ﻭ ﻛﺠﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﻧﺪ.


ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ

ﻃﻠﺐ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ

ﺑﺎ ﻭﻗﻮﻉ ﺳﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻭﺍﻗﻌﻲ، ﻣﺒﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣـﺴﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭﻙ ﺗﺄﺛﻴﺮﺍﺕ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺳﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎﺭﻱ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻳـﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻛـﻪ ﻣـﺴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻲ ﻧﻈﺎﻡ (ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ) ﺁﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻧـﺪﻩ ﻛﻨـﻮﻧﻲ ﺁﻥ (ﺳـﺮﻋﺖ، ﺍﻧـﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺟﻬـﺖ ﺣﺮﻛﺖ) ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. ﺩﺭﻙ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﺭﻭﻳـﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﺟـﺎﺭﻱ ﻭ ﺭﻭﻳـﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﺍﺣﺘﻤـﺎﻟﻲ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻛﻤﺒﻮﺩﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﻓﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺩﺍﻧـﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ، ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺗﺮ، ﭘﺮﺛﻤﺮﺗﺮ ﻭ ﺟﻬﺎﻥﺷﻤﻮﻝﺗﺮ ﺳﺎﺧﺖ. ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭﺑـﺎﺭﻩ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺑـﻴﺶﺗـﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺷﺨﺎﺹ، ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭﻙ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﺑﻘﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﺍﺳـﺖ، ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ، ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ، ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺘﻔﻊ ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺍﻳـﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﺭﻭﺩﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻗﺪﻳﻢ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﻴـﺴﺘﻤﻲ ﺑـﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺻﻠﻲ ﺁﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳـﻦ ﺍﻋﺘﻘـﺎﺩ ﺑﺮﺳـﻨﺪ، ﺣﺘﻤـﺎﹰ ﺑـﻪ ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﻱ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﻛﺸﻒ ﺁﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﻮﻧﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﺒﻚ ﻭ ﺳﻴﺎﻕ ﻗﺪﻳﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮﺍﹰ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻴﺰﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻛﺴﺐﻭﻛﺎﺭﻫﺎ ﺍﻟﮕـﻮﻱ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻋـﻮﺽ ﻛﻨﻨﺪ، ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺭﻭﺯﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺷـﺮﻛﺖﻫـﺎ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺻـﺤﻨﻪ ﺭﻗﺎﺑـﺖ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻣﺰﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺑﺎﻛﻔﺎﻳﺖ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﺷﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑـﻪ ﺳـﻄﺢ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻭ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻱ ﺷﻮﺩ. ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻳـﺪ ﻓﺮﻭﺧﺘـﻪ ﻭ ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰﻱ ﺗﻮﻟﻴـﺪ ﺷـﻮﺩ.

ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻳﺎﺑﻲ ﻛﺎﺭﹺ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻓﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭﮔﻴـﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﺴﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺭﺩﻳﺎﺑﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨـﺪ ﺩﺭﻳﺎﺑـﺪ ﻛـﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﺳﺮ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ، ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﺶ، ﺣﻘﻮﻕ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺛﺒﺖ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ، ﻛﭙﻲ ﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﻋﻼﺋﻢ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﻣﺤـﺼﻮﻟﻲ ﺭﻭﺯﻱ ﺑـﻪ ﺳﻦ ﺑﻠﻮﻍ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺁﻥ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺯﻭﺩﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻭ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭘـﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻇﺎﻫﺮﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻱ ﻓﻨﻲ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻨﺎﻳﻊﹺ ﻧﻮﻇﻬﻮﺭ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧـﺪ.

ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻠﻮﻍ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ، ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻛـﺸﻴﺪ ﻭﻛـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺸﺮﻭﻱ ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻣﺪﻳﺮﻋﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳـﻦ ﻣﻌـﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧـﺶ ﻭ ﻓـﻦ

ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻪﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺧـﻮﺩ ﺑـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﮔﻮﺷـﺰﺩ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ.

ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻫﺎﻟﺘﺮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳـﻦ ﺳﺮﹺ ﻫﺎﻟﺘﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﺳﻂ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﻣﻌﺘﺒﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳـﺆﺍﻝ ﻛﻨـﻴﻢ، ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺩﻭ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﺳﻠﻄﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺎﺭﻱ ﺧﻴﻠـﻲ ﺗﺨﺼﺼﻲ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺑﻴﻨﺎﺑﻴﻦ (ﻧﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻧـﻪ ﻛﻮﭼـﻚ)

ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ. ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩﺍﻱ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﻣﺘﻜﻲ ﺑـﻪ ﺩﺍﻧـﺶ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺱﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﻫـﺴﺘﻨﺪ، ﺧـﻮﺍﻩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨـﺪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻭ ﺧـﻮﺍﻩ ﻓﻘﻴـﺮ، ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶﹺ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ . ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗـﺮﻳﻦ ﻛـﺸﻮﺭ ﺟﻬـﺎﻥ ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﭘﻴﺶﻗﺮﺍﻭﻝ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻳـﺎ ﺳﻴﺎﺳـﺖﻫـﺎﻱ ﺑﺎﺯﺭﮔـﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺁﺯﺍﺩﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﭘﻴﺸﺘﺎﺯﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﻭﺳـﺖ. ﺷـﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﭘﺮﭼﻢ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺻـﻨﻌﺘﻲ ﺍﺳـﺘﺮﺍﺗﮋﻱ ﻣﺸﺨـﺼﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﻣﺠﻬﺰ ﺑـﻪ ﻓﻨـﺎﻭﺭﻱ ﭘﻴـﺸﺮﻓﺘﻪ ﻣﻌﺎﻓﻴـﺖ ﻣﺎﻟﻴـﺎﺗﻲ ﻭﻳـﮋﻩ ﻣـﻲﺩﻫـﺪ. ﺍﻣـﺎ ﺳـﺎﺯﻭﻛﺎﺭﻫﺎ

(ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎ)ﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺮﻭﺑﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.


ﻓﺼﻞ ﺩﻫﻢ

ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺵﻫﺎﻱ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ


ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩ، ﺧﻂ ﻣـﺸﻲﻫـﺎ ﺭﺍ ﻣـﻲ ﺗـﻮﺍﻥ ﺑـﻪ ﻭﺟـﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ، ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ، ﺍﻣـﺎ ﻣﻮﺿـﻮﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﺟﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻧﮕﺮﺵﻫﺎﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺍﺳـﺖ. ﻫﻤـﻪ ﻧﻈﺎﻡﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺵﻫﺎﻱ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻣﻮﻓـﻖ ﺷـﻮﻧﺪ.

ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻗﺮﻥ ﺯﻳﺴﺖﺷﻨﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﮊﻧﺘﻴﻜﻲ ﻭ ﺩﺭﻣـﺎﻥ ﺑﻴﻤـﺎﺭﻱ ﺑﺮﭘﺎﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﮊﻧﺘﻴﻜﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻭﺩ. ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺑـﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻴﻮﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊﻱ، ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ. ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨـﺪﮔﺎﻥ ﺧـﺎﺭﺟﻲ ﻣﺤـﺼﻮﻻﺗﻲ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﮊﻧﺘﻴﻜﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻧﻲ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺑـﺎ

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻳﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺮﺋﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﻴﻮﺗﻜﻨﻮﻟـﻮﮊﻱ ﻣﺪﺭﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪ. ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﻋﻘﺐ ﻣﻲﺍﻓﺘﻨـﺪ. ﻛـﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻮﺗﻜﻨﻮﻟـﻮﮊﻱ ﻣﻲﻫﺮﺍﺳﻨﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻﹰ ﺳﻨﮓ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﺯﻧﻨـﺪ. ﺍﻣـﺎ ﺟﻬـﺎﻥ ﺳـﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﺤـﺼﻮﻻﺕ ﺗﻐﻴﻴﺮﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﻋﻠﻢ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻄﺢ ﺯﻳﺮﻛﺸﺖ ﻣﺤـﺼﻮﻻﺕ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺩﺭ ﻛـﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺣـﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺯﺭﺍﻋﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﺳـﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺑﺮﺩ. ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻱ ﻛﺴﺐ ﻓﻨﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻴﺎﻥ ﺟﻬـﺎﻥ ﺍﻭﻝﺷـﺎﻥ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑـﺮ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮔﻴﺎﻫـﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮊﻥﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﭘـﻲ ﻓﺮﺻـﺘﻲ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺍﻳـﻦ ﺍﻧﻘـﻼﺏ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ.

ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺑﻪﻧﻔﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺍﺻﻠﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻱ ﺑﺎﺷﻬﺎﻣﺖ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺷـﺪﻥ ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﻐﺘﻨﻢ ﻣﻲﺷﻤﺎﺭﻧﺪ: ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻦ ﻏﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎﻱ ﻣـﻦ ﮔـﺴﺘﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ؛ ﻭ ﺷـﺮﺍﻳﻂ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺗﺮﺳﻮﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ: ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣـﻦ ﻧـﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫـﺪ ﺷـﺪ؛ ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻫﻢ؛ ﻭ ﺯﻳﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ. ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﻣـﻀﺮﺍﺕ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻀﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ.

ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮﺩﻝ ﻭ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﻛـﺎﺭ ﻭ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌـﻪﺍﻱ ﭘـﺮﺩﻝ ﻭ ﺟﺮﺋـﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻱ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮕـﻲ ﺟﺪﻳـﺪ، ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮﺯ ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺩﻏﺎﻡ ﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻋﻤﻼﹰ ﺣـﻀﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨـﺪ ﺩﺍﺷـﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﻣﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺘﻜﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻧـﺶ ﻗﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻛﺘﺸﺎﻓﺎﺕ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋـﺼﺮﻱ ﺟـﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺍﻛﺘﺸﺎﻓﺎﺕ ﻋﻠﻤﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ.

ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻣﺤﺘﺎﻁ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎﻱ ﺍﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺷـﺠﺎﻋﺎﻧﻪﺍﻱ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲﺯﻧﻨﺪ.

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:


منبع:


بنیاد آینده‌نگری ایران



پنجشنبه ۲۴ آبان ۱۴۰۳ - ۱۴ نوامبر ۲۰۲۴

+ چرا غرب غلبه کرده است؟ نویسنده: سید محمد طبیبیان مترجم:

+ وابستگی کامل نظام به روسیه فرهاد یزدی

+ انسان آینده‌نگر کیست؟ مارتین ‌ای.پی. سلیگمن و جان تیرنی

+ اثر تصمین حداقل درآمد فردی بر احتمال شکوفائی اقتصادی روستا. فرهاد طالع یزدی

+ سال نو مبارک  

+ بعد از عبور از کرونا، کجا خواهیم بود؟ ماتیاس هورکس

+ یادگیری ماشین، یادنگیری انسان در یک جهان کرونایی هرمز پوررستمی

+ آینده کرونا ویروس  حامد امینی

+ من بسیار امیدوارم: آینده ایران تماشایی است  محمدرضا اسلامی

+ آینده ای بهتر برای مردم جهان 

+ ۱ 

+ آموزش سواد اطلاعاتی. پوریا رفیعی فارسیجانی

+ آیا رژیم دست به مصالحه خارجی خواهد زد؟ فرهاد یزدی

+ آیا احساس خشنودی از بدبختی دیگران غیر اخلاقی است؟ دکتر مصطفی آب روشن

+ ابوالفضل قدیانی چاره رفع مشکلات ایران را برکناری خامنه‌ای از قدرت دانست 

+ درس از تاریخ فرهاد یزدی

+ ورشکستگی بازار ایدئولوژیک (1)  فرانسیس ساندرز

+ دانایی، فلسفه و علم رضا داوری اردکانی

+ «دومین رویارویی» شناورهای سپاه با ناوهای آمریکایی طی یک هفته 

+ از این به بعد ربات‌ها زباله‫ها را جمع می‫کنند شاهراه اطلاعات

+ کتاب قانون اساسی زمینشهر منتشر شد: اکرمی، موسی

+ اعتراف : ۲۲ بهمن روز چیرگی کفر بر ایمان بود. 

+ استفان هاوکینگ: محبوبیت ترامپ غیرقابل توضیح است و برکزیت بوی فاجعه می دهد 

+  

+ ۱۱ نشانه از آینده هیجان انگیز تکنولوژی 

+ پیش‌بینی زندگی انسان در دو قرن آینده. میثم لطفی

+ سنت حقوقی مسلمانان و چالش برابری جنسیتی دکتر زیبا میرحسینی

+ تفاوت آیند ه پژوهی و آینده نگری  

+ سلسله بحثهایی برای خلاقیت، نوآوری و کارآفرینی(10) 

+ سلسله بحث هایی برای خلاقیت، نوآوری و کارآفرینی(9) 

+ سلسله بحثهایی برای خلاقیت، نوآوری و کارآفرینی(8) 

+ سلسله بحث های خلاقیت، نوآوری و کارآفرینی (7) 

+ آسمان بر ما جفا نکرده است دکترمحسن رنانی

+ زندگی در سیاره اورانوس 

+ جامعه اطلاعاتى: زمينه اقتصاد فراملّى و پيامدهاى آن.  ويليام. اچ. ملودى

+ آینده آزمایی شراره عاضدی تهرانی

+ آسیب شناسی کم جانی علم اقتصاد در آکادمی ایران  دکاتیر محمد فاضلی و محسن رنانی

+ نيروي كار فناوري اطلاعات 

+ فلسفه در محکمه ایدئولوژي دکتر رضا داوری اردکانی

+ بی توجهی به مسؤولیتهای اجتماعی، بر شاخه نشستن و بن بریدن است پروفسور محمدرضا سرکار آرانی

+ تجارت قرن بیست و یکم رابرت تی کیوساکی

+ کتاب «آینده ذهن» منتشر شد 

+ قربانیان عید قربان و چالش قدرت در خاندان ال سعود رضا علوی

+ گیدنز؛ مدرنیسم، پست‌مدرنیسم و راه سوم  فرهاد بذرافکن

+ تبیین خانواده‌ی دموکراتیک در نظریه‌ی راه سوم گیدنز نسرین قوامی

+ آﻳﻨﺪهﭘﮋوﻫﻲ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ: ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﺴﺄﻟﺔ ﺳﻨﺎرﻳﻮﻫﺎي ﻫﻨﺠﺎري ﺟﻤﻴﺰ اوﮔﻴﻠﻮي

+ نقش رسانه‌ها در توسعه همه‎جانبه کشور محمدحسن آغاز

+ آینده‌ پژوهی و آینده شناسی نیاز مبرم مدیریت توسعه ملی 

+ آینده در تصرف رسانه‌های مجازی 

+ جهانی شدن و تنوع فرهنگ مترجم: وحیدرضا نعیمی

+ انقلاب فناوری در افغانستان ترجمه: نسترن صائبی

+ قدرت روابط انسانی  کوین جویس، مترجم: سیما مهذب حسينيان

+ چگونه مديري با اعتماد به نفس باشيم؟ ناديا گودمن - مترجم: زهرا آزموده

+ آينده نگري بحران امير محمدي

+ خلاصه کتاب ساختار انقلاب های علمی توماس کوهن حجت غلام زاده

+ دوراندیشی در فناوری 

+ چرا دورانديشي؟ 

+ كارآفريني ديجيتال، روند غالب دهه‌هاي آينده محمد علي آذري نيا

+ تشریح فرآیند تاریخی موضوع درایران 

+ نگاهي ديگر به مديريت زمان مترجمان: حسن قربانی ،حسن خسروی

+ ورود به دنیای دیجیتال جاناتان فیلدز

+ نقش دولت‌ها در قرن ارتباطات و فناوری اطلاعات  ترجمه: نیما کاووسی

+ مهارت‌های قرن بیست و ‌یکم ترجمه دکتر فریده مشایخ

+ نفت، امنیت و سیاست: آیا چین آمریکا را در خلیج فارس به چالش می‌کشد؟ گزارش راهبردی اندیشکده دانمارکی

+ هوش مصنوعی مثل هميشه پيچيده‌ است یوآب جکسون

+ این ژل خون‌ریزی شما را بلافاصله قطع می‌کند جو لاندولینا

+ فلسفه تاريخ و جهاني شدن بن درفمن

+ مدیران شایسته وتحول سازمانی مهشید باستانی پور مقدم

+ نقش مديريت دانش در آموزش عالي فاطمه شعيبي- سيد محمود هاشمي

+  

+ تحولات تکنولوژی و ماهیت مشاغل در عصر اطلاعات و ارتباطات جرمی ریف کین

+ رقص تغییر در عصر نوین 

+ رهبری در عصر فرانوگرایی مترجم: عبدالصمد خدامی

+ جهانی شدن و هویتِ قومی در ایران 

+ جهانی شدن فرهنگ، هویت گل محمدی، احمد

+ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ - ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻟﺴﺘﺮ ﺗﺎﺭﻭ

+ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ، ﻓﻨﺎﻭﺭﻱ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﭼﺎﻟﺸﻬﺎ ﺁﻗﺎﺯﺍﺩﻩ، ﺳﺎﺭﺍ- ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﻛﻲ

+ مقدمه و فصل اول کتاب جامعه ي دانايي و پرسش هاي پژوهشي آينده ايلكا تومي

+ توسعه پایدار، توسعه انسانی و اشتغال دانش آموختگان جواد پورکریمی

+ آموزش عالی و گذار به جامعه مبتنی بر دانایی 

+ جهانی شدن و چالش های فراروی دولت محمد ندیری

+ انقلاب اطلاعاتي و ساختار نظام دموكراتيك جهاني دونالد – چنفيلد

+  

+ آسیب اجتماعی چیست و با آن چه باید کرد؟  سعید معیدفردر

+ از انقلاب بهمن چه ميتوان آموخت ؟ نشست پالتاکی اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران

+ لباس های تمیز، اقیانوس های کثیف مترجم: فرناز حیدری

+ مخاطرات افزایش تعداد شهرهای بزرگ  جرمی ریفکین

+ کار از راه دور فرصتی نوین در دنیای دیجیتال حوریه سادات برهانی

+ نگاه امنیتی نمي‌گذارد شکاف دیجیتالی از بین رود  محیا برکت

+  

+ جستاری در تاریخچه، مبانی و شاخه‌های علم هوش مصنوعی‌ 

+ گلوبالیسم یا جهانی شدن  

+ دنیای آینده با نانو تکنولوژی  

+ نابرابری اطلاعاتی; مسئله جامعه اطلاعاتی- 3 سیـد عـلی نـاظـم زاده

+ نابرابری اطلاعاتی; مسئله جامعه اطلاعاتی - 2 سیـد عـلی نـاظـم زاده

+ کرمی: رهبری جنبش محدود به خاتمی، موسوی و کروبی نیست  هانا کاویانی

+ افرادی با هوش‌های متفاوت مترجم: رزیتا شاهرخ

+ سرعت و دقت رایانه در راه رسیدن به توان انسانی پارسا ستوده‌نیا

+ جاه‌طلبانه‌ترین نظریه در فیزیک بنیادی ریچارد - دیوید

+ نوآوری؛ کلید توسعه دانایی محور دکتر شهرام یزدانی



info.ayandeh@gmail.com
©ayandeh.com 1995