تمام زندگي بشر همواره انتخاب داستاني از بين داستانهاست.
افراد یک سازمان، داستان ها و روایت های از آن سازمان را بازگو می کنند و بدین وسیله رویدادهایآینده را با طرح های مد نظر خود می آمیزند. با این کار، فضای شبیه سازی شده از برنامه های آینده خود تهیه کرده و سعی در شکل دهی به آینده های تصویر شده با اعمال خود می کنند. داستان هایی که اعضای یک سازمان تعریف می کنند، حاوی حافظه این افراد از رویدادها و توجه به هر آنچه که در محیط فعالیت آن ها نمایان شده و همچنین انتظارات این افراد از چگونگی ظهور یافتن رویدادهای آینده است. طرح ممزوج شده دریک داستان، اهداف ، مقاصد، ابتکارها، اقدامات، پیامدهای خواسته و ناخواسته، علت ها و غایت ها را درون یک واحد زمانی گذرا، به صورت یکجا و یکپارچه می نمایاند. برنامه ریزی برپایه سناریوها بر این پیش فرض بنا شده است که دانش یک فرایند اجتماعی، تاریخی و زبانشناختی است. در این دیدگاه، زندگی اجتماعی با داستان ها و اقدامات تاویلی/تفسیری وضع شده وچندگانه تعریف می شود. بسیاری با تکیه بر پارادایم مدرنیستی چنین اظهار می کنند که دانش بیان شده بوسیله داستان ها، زمانی مشروع هستند که داستان های دقیقی درباره واقعیت باشند و واقعیت را در یک اسلوب تقدیرگرایانه بیان کنند. اما در برنامه ریزی برپایه سناریوها، داستان های یک سازمان، روشی برای نظم دهی به ارتباطاتی است که در این ارتباطات، افراد، فضا-زمان تصوری برای خود و سازمان شان تولید می کنند. این داستان ها که در فضا و زمان تصوری تبیین می شوند، درباره واقعیت هاست و نه یک واقعیت. و زبان در برنامه ریزی برپایه سناریوها، تنها یک لفظ، برای نمایاندن واقعیت نیست، بلکه شکل دهنده به واقعیت هم هست. برنامه ریزی برپایه سناریوها حرکتی در جهت فهمیدن این موضوع است که "چگونه فضای ممکن ها برای یک سازمان با زبان تاویلی/تفسیری موجود برای افراد آن سازمان محدود می شود"؛ و روشی است برای کم کردن این محدودیت ها. سناریو ها که محصول نهایی این روش برنامه ریزی هستند، فضای مباحثه ای مهیا می کنند که در مسیر زمان، جریان یافته،و این اجازه را به افراد سازمان برای تفسیر و بازتفسیر وبه مذاکره گذاشتن حافظه های خود و پیش بینی رویدادهای آینده می دهد. فضای مباحثه سازمانی، سعی در نمایاندن این موضوع دارد که چگونه بازیگران مختلف و مطرح در عرصه آینده، با شبکه ای از هویت های چندگانه در فضا-زمان مورد نظر، می توانند موجود باشند. برنامه ریزی بر پایه سناریوها با ترکیب "تصور کردن" با "منطق"، آینده های باور کردنی را به تصویر می کشد که تصمیم های افراد در آن آینده ها به منحصه ظهور خواهند رسید. با چنین ابزاری، سازمان ها، تصمیم هایی با مقیاس پشیمانی بسیار کم می گیرند و برای گستره وسیع تری از آینده آماده تر می شوند. برنامه ریزی بر پایه سناریو ها ابزاری برای غلبه بر آینده است.
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان