اولین کتاب که راجع به انقلاب فرانسه خواندم اثر دو توکویل بود. مردم پیش از انقلاب فرانسه می رفتند به مکان مخصوصی در شهرداری و هرچی در دل داشتند بر علیه حکومت وقت می گفتند. بسیاری از تاریخ نویسان فرانسه اعم از تحلیل گران و وقایع نگاران از براودل گرفته تا کوبان بر این امر معتقدند که اگر دولت آنزمان فرانسه این گفت و شنود را می شنید و به درد مردم میرسید هرگز انقلابی در فرانسه بوقوع نمیپیوست و یا اینکه حداقل پی می بردند که بزودی انقلابی در راه است و خود را برای نابودی آماده می کردند. ولی یک چنین چیزی اتفاق نیفتاد. آنها به این مسائل وقعی ننهادند و آن شد، که قرار بود بشود.
حکایت مشابهی را بنوع دیگری در روسیه سراغ داریم. از باکونین آنارشیست گرفته تا استالین کمونیست، همگی بیرقی در دست برعلیه رژیم تزاری میجنگیدند. نویسندگانی چون داستایوسکی و گورکی و آیتماتف و چخوف و امثال اینها دائما بر علیه رژیم مینوشتند و به سیبری تبعید میشدند. ولی چی شد؟ انقلاب سرخی برنگ خون همه جا را گرفت.
برای آدمهای عصر دیجیتال بسیار شگفت آور است که چرا رهبران سیاسی این عصر هنوز مغز خر هزار سال پیش را هضم نکرده اند. مردم کشورهای دیکتاتور، دیگر نه در کنج شهرداری ها و گوشه ی زندانهای نمور و یخ زده ی سیبری یا باستیل بلکه بطور فعال و جهانی بر روی صفحه ی امام رنگی کامپیوتر های خود آبروی حکمرانان و دولتمردان خود را می برند و تمامی دزدی ها و دروغهای آنها را روی آب می ریزند. ولی زهی شرم و خجالت! اگر فردائی دیدند که مثل معمرقدافی از ترس به شلوار مبارکشان پشکل می اندازند. آنموقع نبایستی بر کوس و کرنا بزنند که این ملت وحشی است و ما بهترین بودیم.
قانون اول طبیعت اینست که هر ملتی وحشی است. در موقعش چنان می درد که هیچ برجای نمیگذارد. اینرا حداقل ما می دانیم. قانون دوم اینکه زمانی به ملت خود می توانید اعتماد کنید که هرچی آن ملت خواست برای بر آوردش کوتاهی نکرده باشید! این دو قانون و قانونی که بعدا می آید را از یاد مبرید.
خوب حالا گشتی در خاور میانه بزنید. طیب اردوغان فکر میکند که راه خوبی را برگزیده است. در صورتیکه اگر فردا اروپا و آمریکا پشتش را به آن مملکت برگرداند، اولین کسانی که کاخ ریاست جمهوری را بر سر اردوغان فرو خواهند ریخت، همان مردم خود آن کشور هست. که اکنون بخشی از آنها در خیابانها به نفع وی تظاهرات می کنند و بخشی دیگر در حال تیز کردن چاقوی خویش هستند. این قانون طبیعی انسان کربنی است.
تنها ماشینها و ابزار است که دروغ نمیگویند. تفنگ همواره میکشد و بمب داغون میکند و کامپیوتر برنامه های داده شده را عیناً برایت پس میدهد. حکمرانان ما در ایران بدتر از اردوغان دارند سانسور می کنند. چرا؟ چون تنها منبع راستگوی موجود در آن ممالک همین ماشین است که اسمش را رایانه می نامندو یا اس ام اس هاست، میلهای الکترونیکی است. و اینها برای آنهائی که کارشان دروغ و خدعه و کلک است، زیان آور محسوب میشوند. اگر سانسور همین طور ادامه یابد آنها خبر دار نخواهند شد که کی دارند سرنگون میشوند. و اگر این خبر را دیر بفهمند دیگر راه فرار برایشان بسته شده، مانند خانواده ی رومانف همه ی شان بدست استالین مانندی بی رخمانه به قتل خواهند رسید و فردا دیگر تاریخ نخواهد نوشت که خانواده ی رومانف مهربان و آزاده بودند و استالین جلاد! بلکه خواهند نوشت در تاریخ فلان دقیقه ی بهمان ثانیه ی فلان خبرنگار روزنامه ی ایکس توسط فلان کس در زندان بهمان در اینقدر کیلومتری تهران اعدام شد. قبرش هم در ده کیلومتر شهر ری و در قریه ی فلان واقع است. این دیگر سند است و در حافظه ی گوگل پابرجاست. اینرا هیچ یک از ملائک مقرب هم نمیتواند پاک کند. این عقل مردم نیست که خطا کند این ماشین است و همواره راست می گوید. لذا قانون سوم اینست که ماشین ها از آدمها راستگوترند و راستگوئی دل و جرئت میخواهد. بنابراین، این عصر از شما میخواهد که عاقلانه رفتار کنید. شیر اینترنت را مانند شیر نفت تان باز کنید تا چراغ عقل ها روشن شود. حال این وصیتی از من برای شما! و گرنه این شما و این چاقوی تیز و بی رحم گوگل!
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان